donderdag 30 april 2020

Dag 47

De beste manier om over 20 jaar de pandemie van 2020 te duiden: we stonden in de wachtrij. Niet bij de slager voor een kilo runderlapjes of in de Efteling. Nee, half Nederland sloot aan bij een doe-het-zelf-zaak. Gisteren schoven we, na een rit van drie kwartier, aan in de rij om bij Van Cranenbroeck naar binnen te mogen. Dáár was namelijk het ideale ‘hangzitei’ voor ons vers geverfde zomerverblijf te koop.
Anderhalve meter vóór mij wachtte het Poolse duo Wlodi en Matéusz. Met veel medeklinkers bespraken ze welke muur ze gingen stuken. Achter me discussieerde een oud echtpaar: gasbarbecue of houtskool?
Eenmaal binnen hadden we dat hangei met draagbeugel zo gevonden. Het zal halverwege de terugweg zijn geweest dat mijn vriendin geschrokken achterom keek.
“De kussens. Zaten die erbij?”
Ik checkte eerst mijn agenda (Training met JO17-2? All inclusivebuffet in Kreta?), maar omdat alle afspraken geannuleerd bleken, keerden we terug in de wachtrij bij Van Cranenbroeck, nu achter Ton en Ellie uit Maarheeze; hun babykamer moest gewit.
Laat in de middag bereikten we pas het thuisfront. In een wip stond het ei, voorlopig in de huiskamer vanwege de regen. Jongste speelde Fifa in het zitei, Oudste verdween erin met Turks fruit.
“Zit echt lekker, pap.”
Opvallend hoe snel alle inspanningen dan weer zijn vergeten.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten