Dag 29

De ochtend is het mooiste moment van de dag. By far. De rest van het huis nog in volle rust, de bladzijde van de komende 24 uur nog onbeschreven. Aan de keukentafel tuur ik op zulke momenten graag in de verte. Mijmeren. Over de zin van thuiszitten en viroloogadvies. Of ik verbaas me over het bestaan van uggs, snelwandelen, de logeerweek van boerin Annemiek, zegels bij de kassa, tuinkabouters, de concerten van de Toppers en andere volledig overbodige zaken.
Op hetzelfde moment kan ik me verkneukelen over de schoonheid van de zonsopgang, vers brood, een zaterdag met Oudste en Jongste op het sportpark, cabaret van Theo Maassen, de schreeuw van een pauw en het bestaan van mijn koffiemachine. De mijmerochtend met een kop versgebrande koffie, onbetaalbaar. Daarna wordt elke dag een lange ketting van prachtmomenten en overbodige gekkigheid. Daar verandert een lockdown niets aan.
Mijn vriendin kwam zojuist naar beneden.
“Goeiemorgen deze morgen!” Randje euforie van mijn kant.
Onder een decor van verwilderde lokken stond haar gezicht op standje onheil. File voor knooppunt Oudenrijn. Louis van Gaal vlak voor een persconferentie.
“Morge,” bromde ze, nog net verstaanbaar, en verdween naar de wc. Ineens viel het kwartje.
Het was tweede paasdag. Volledig overbodig.