Dag 36

Tijdens het eten werd ik op de vingers getikt. Eind februari kreeg ik voor mijn verjaardag vanwege mijn liefde voor koffie een workshop ‘cappuccino versieren’. De bon was op mijn bureau terechtgekomen tussen folders van de Praxis en de tegoedbon van 2019 (‘mindful koken met monchou’) en de voucher van 2018 (‘sushi maken voor beginners’). Lang verhaal kort: ik had er nog niets mee gedaan.
Afijn, thuiszitten biedt naast beperkingen ook mogelijkheden. Op internet werd ik meegenomen naar instructiefilmpjes op Youtube. Die waren verrassend helder. Stap voor stap leerde ik de cappuccino-versier-technieken. Zo’n gezellig hartje in het melkschuim bleek kinderspel. Ik mocht versneld door naar level 3: groente en fruit. De aubergine: makkie. Een tros druiven: tijdintensief, maar haalbaar. Via de hoofdstukken ‘jungledieren’ en ‘auto’s uit de jaren zeventig’ (de Kever!) mocht ik naar mijn eindexamen: televisie.
Ik overwoog Rutte tijdens een persconferentie, ik twijfelde over de hamsterende doventolk, maar koos uiteindelijk voor een beeld uit een tv-programma dat ook in coronatijd hele volksstammen aan de beeldbuis kluistert. Gisteren maakte ik een verse cappuccino. Met een tandenstoker schilderde ik een man, leunend tegen het aanrecht. De telefoon aan zijn oor was nog lastig. Nieuwsgierig zette ik het meesterwerk voor mijn vriendin.
“Boer Geert, bestelt een bak satésaus,” zei ze zonder aarzelen.
Deze jongen is een gediplomeerd barista.