De puberteit is als een kampeerweek aan het Gardameer. Je krijgt boeiende tochten door Italiaanse heuvels bij ondergaande zon, maar er zijn ook bloedirritante muggen. Zo genieten we van alle ontwikkelingen bij Oudste en Jongste, maar ze kunnen ineens dwars zijn als Engeland in de EU.
Eigenlijk heb je geen idee als de verloskundige je zo’n frutje in handen duwt. Veel te snel wordt het ingehaald door het eerste tandje, het eerste stapje, school. Voor je het weet grijpen ze de overgebleven gehaktbal in de koelkast voor je weg. Je weet dan dat het moment nadert dat ze letterlijk langer zijn dan jij. En dat ze jouw hulp niet meer nodig hebben bij Engels, omdat ze die taal beter beheersen. Alle ouders moeten eraan geloven: uiteindelijk word je overvleugeld door je kinderen.
Dit kantelpunt vond bij ons in deze coronaweken plaats.
Al jaren gaan mijn vriendin en ik met Jinek naar bed. Tegenwoordig handelen de jongens dan nog wat zaken af in hun mancave. Daar doen ze, nou ja, mancavedingen. Zo ongeveer tussen de vragen voor Ab Osterhaus en de eerste onhandige opmerkingen van Dré Hazes jr. komen ze nog even naar onze slaapkamer. Ze trekken het dekbed op tot onder onze kin, we krijgen nog een kus op het voorhoofd.
De wereld staat stil tijdens deze crisis? De ontwikkelingen gaan véél harder dan je denkt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten