dinsdag 25 mei 2010

Aan de hand van Wesley

Terug in Bernabeu
als kapitein
van Internazionale

wijst
Sneijder zijn spits
de weg in de finale

in zijn ogen
bestaat
geen groter geluk:

die bal op Milito was Koninklijk

donderdag 20 mei 2010

De zebra van Johannesburg

“….natuurlijk was het een goede stap om naar Hamburg te gaan. Prima club. Sterke competitie. Ik heb je er goed in de gaten gehouden. Frank en Phillip hebben ook nog wedstrijden van je bezocht. We hebben een goed beeld van je.”
De bondscoach onderbreekt zijn verhaal. De telefoon ligt zwaar in zijn hand. Zijn uitleg is goed opgebouwd, maar nu moet het vonnis uitgesproken worden. Bert van Marwijk haalt nog een keer diep adem.
“We hebben besloten om je niet te selecteren voor het WK. Uiteindelijk heb je te weinig tijd gekregen om volledig terug te keren op je oude niveau. Ik zou je nog op kunnen nemen in de voorselectie, maar als de aanvallers fit blijven zou je afvallen bij de eerste schifting. Je hebt te veel betekend voor Oranje. Dat wil ik je niet aan doen.”
Aan de andere kant van de lijn staat Ruud van Nistelrooy voor zijn koloniale buffetkast. Zijn rechterhand houdt de telefoon bij het oor. Terwijl de bondscoach het oordeel uitspreekt, kijkt hij naar de grote ingelijste foto boven de kast aan de muur. Het is een prachtige plaat waarop Van Nistelrooy juichend wegrent na zijn doelpunt op het vorige WK tegen Ivoorkust. De foto is met een telelens vanaf de tribune geschoten door zijn vriendin. Met zijn vrije linkerhand streelt Van Nistelrooy de stenen zebra die onder de foto op de buffetkast staat. Een vriend had het beest meegenomen van een markt in Johannesburg na de laatste knieoperatie. ‘Als ruggensteuntje voor de zware herstelperiode’, zei hij erbij, ‘door de zebra weet je steeds waarvoor je het doet: het WK in Zuid-Afrika.’ Het stenen beeld werd een symbool in de strijd voor volledig herstel. Vooral de zware maanden, waarin Van Nistelrooy acht uren per dag geestdodend met zijn knie in een bewegingsapparaat moest plaatsnemen, week de zebra niet van zijn nachtkastje. Als een trouwe kameraad in moeilijke tijden. Het gestreepte beest werd het symbool van de route naar de WK-finale in Johannesburg. Toen de revalidatie de afrondende fase inging, kreeg het beeldje een prominente plek in de huiskamer, zodat de droom van deze zomer letterlijk in beeld bleef.
“Ruud, ben je er nog?” vraagt Van Marwijk na enkele seconden.
“Is er geen andere mogelijkheid meer om geselecteerd te worden? Ik ben ervan overtuigd dat ik in Zuid-Afrika van waarde kan zijn.” Van Nistelrooy zoekt naarstig naar een ontsnapping. Deze afwijzing staat niet in de planning die hij voor deze maanden gemaakt had. Over zijn linkerschouder kijkt hij door de glazen schuifdeur naar zijn dochtertje. Buiten in de zandbak bouwt ze een toren met een emmer.
“Dat weet ik,” antwoordt Van Marwijk, “je zou nog steeds beslissend kunnen zijn voor het Nederlands Elftal. Maar ik heb meer spitsen die dat ook kunnen. Zij zijn op dit moment verder dan jij.”
Het dochtertje van Ruud van Nistelrooy klapt in de tuin driftig haar handjes tegen elkaar, stapt uit de zandbak en loopt gehaast naar de schuifdeur.
“Papa, ik moet plassen!”, zegt ze als ze de huiskamer binnenstapt. Zelfstandig dribbelt ze meteen door naar de gang. Terwijl Van Nistelrooy zijn dochter onbewogen nakijkt, tilt zijn linkerhand het zebrabeeld van de kast.
“Dus de beslissing is al gevallen. Ik kan niets meer doen?”
Weer klinkt de zware ademstoot van Van Marwijk door de telefoon.
“Het spijt me, Ruud. De keuze is niet op jouw gevallen.”
“Okay, bedankt voor de uitleg.” Ruud van Nistelrooy wacht de groet van de bondscoach niet af en plaatst de telefoon terug in de houder op de kast. Zijn ogen schieten opgejaagd van de zebra in zijn linkerhand naar de foto aan de muur en weer terug. Secondenlang.
“Dag papa!” Ontspannen huppelt het kleine meisje weer terug naar de tuin, sluit de schuifdeur en neemt weer plaats in de zandbak.
Dan pas spat de droom van deze zomer met een korte heftige zwaai tegen de muur in duizenden stukken uiteen.

zondag 16 mei 2010

De ontmaskering

Het is doodstil in de kleedkamer. Dan smijt de jonge aanvoerder zijn voetbalschoenen met veel gif tussen de sokken en losgetrokken stukjes tape tegen de grond. Niemand kijkt op, iedereen zwijgt. Vanaf de gang dringen de vreugdekreten van de Excelsior-spelers door. De nederlaag slaat een krater in het hoofd van de aanvoerder. Sparta is gedegradeerd, zijn club. Het werpt de talentvolle middenvelder mijlenver terug in zijn ontwikkeling. Het beeld van volgend jaar uit naar Emmen en MVV snijdt door zijn hoofd. Dan houdt hij het niet meer.
“Wat een klotestreek! Er klopte geen ene donder van, we hebben geen moment in de wedstrijd gezeten!”
De aanvoerder staat op en richt zijn tirade dan op de ervaren coach die verslagen in een hoekje van het lokaal zit en zwijgend naar beneden staart.
‘“Luister maar naar mij, dan komt alles in orde’, dat zei je toch? Nou, dat hebben we gedaan met zijn allen en we donderen er nu uit!” Met beide handen maakt hij een krachtig wegwerpgebaar.
“Al die zogenaamde tactische vondsten en die psychologische trucs. Allemaal gebakken lucht! Wat een gewauwel! Sodemieter toch op! Je snapt er geen ene reet van! Met Adelaar waren we er niet uit gevlogen, zeg ik je! Wat een klotestreek!”
Woest ontdoet de jonge leider zich van zijn wedstrijdkleren en beent naar de doucheruimte. Niemand reageert. Opnieuw blijft het stil in de Sparta-kleedkamer. De spelers van Excelsior hebben een nieuw lied ingezet. Gedempt, maar duidelijk verstaanbaar ontnemen ze de coach zijn laatste restje eer:”Aadje Degrada-haadje! Aadje Degrada-haadje!”
Alsof hij vanuit een diepe spelonk terug de kleedkamer in wordt getrokken, heft de Sparta-coach zijn blik omhoog. Zonder iemand aan te kijken prevelt hij de woorden zacht voor zich uit.
“Een garantie voor succes. Dit kan niet. Ik was altijd een garantie voor succes.”
Dan spuit het water uit de douchekop. Het klettert hard tegen de tegelvloer.

dinsdag 11 mei 2010

Der Meister von Deutschland

Het galmt staccato door de badkamer: “Wir sind der Besten von Gel-sen-kir-chen!” Louis van Gaal schreeuwt het bijna uit terwijl hij naar zichzelf kijkt in de spiegel. Het bevalt hem prima wat hij ziet. De kampioenentrainer van Bayern München! Hij verheugt zich op de huldiging, morgen op Der Mariënplatz. Ze zullen het weten, hier in Duitsland.
“Gel-sen-kir-chen!”
Behendig sluit Van Gaal de knoopjes van zijn pyjama.
“Ga je het weer over die boeg gooien?”
De stem van Truus komt uit de slaapkamer. Louis van Gaal reageert niet op de vraag van zijn vrouw. Hij werpt een laatste goedkeurende blik in de spiegel en loopt dan door de deur naar de slaapkamer. Truus kijkt vanaf het bed naar de zoveelste herhaling van de Bayern-spelers die na de wedstrijd hun coach opjagen met grote glazen bier. Van Gaal gaat aan zijn zijde op de rand van het bed zitten en kijkt mee naar de rare capriolen die vandaag op het veld van Hertha plaatsvonden. Hij ziet zichzelf weer staan, voor het vak van de Bayern-fans, doorweekt van de bierdouche.
“Wat ben ik toch een Feierbeest, Truus.”
“Ja, Louis, je bent me er eentje,” antwoordt zijn vrouw. Ze schakelt de televisie uit en zet zichzelf in de ligstand. Louis plaatst zijn pantoffels keurig naast elkaar en klimt in bed.
“Je ruikt het nog steeds, Louis.”
“Wat?”
“Het bier. Zo’n kampioenschap heeft ook nadelen.”
“Hou op, Truus. Rinus Michels heeft hier nooit een bierdouche gehad. Dikkie ook niet. Cruyff en Guus ook niet, trouwens.”
Truus kijkt haar man meewarig aan.
“Ja, Louis, je bent der Meister von Bayern,” zegt ze spottend, waarna ze op haar zij rolt met de rug naar haar man.
“Nee, Truusje,” verbetert Louis met opgeheven wijsvinger, “ich bin der Meister von Deutschland.” De trainer van de kampioen dooft alle lichten en kruipt volledig voldaan in slaapstand tegen zijn lieve vrouw.
Lepeltje lepeltje.

zondag 2 mei 2010

Het moment van Perez

Terwijl
op de gang
de Engelse trainer
en zijn assistent
op de titel klonken

en
zijn ploeggenoten
buiten zinnen
uit de kampioenenschaal dronken

zat
in een hoekje van het kleedlokaal
Kenneth Perez
in gedachten verzonken

voor even
was hij het gelukkigst
van allemaal

Fantoompijn

Heel mooi
was het afscheid
van ‘Das Phantom’
die
in de strijd om de beker
voor de laatste keer
in het doelgebied verscheen

het vuur
van Roy Makaay
werd in de Kuip gedoofd

na de ereronde
kroop
de fantoompijn
van nooit meer scoren
in zijn hoofd