maandag 30 juni 2014

Tijdvulling

Ook daags na de winst op Mexico is het goed toeven in Studio Brasil. De euforie rond het Nederlands elftal zindert nog na op de bank van Henry Schut. Als Co Adriaanse zijn licht laat schijnen over Louis van Gaals Plan B,  zoekt de huishond naar een lekker plekje bij Dione de Graaff. Dat moet je kunnen, je teckelneus verstoppen in de schoot van de Studio Sportpresentatrice en kijken alsof je een bot zoekt.
Adriaanse doet zijn uiterste best, maar ook hij komt niet tot een aanvaardbare verklaring voor de plotse ommekeer in Fortaleza. Vergeet alle theorieën over het veranderen van systemen en het inbrengen van Depay; misschien is de wonderbaarlijke ontsnapping wel een direct gevolg van het bezoek van Hans Klok een paar dagen geleden. Iets met een zwevend tafeltje onder een doek, geen windmachine deze keer.
Het bezoek van Klok aan Studio Brasil roept sowieso vragen op. De illusionist met een kapsel als een ontplofte hamsterkooi staat garant voor verbluffende kaarttrucs en weet een hongerige tijger in twee seconden te veranderen in een bevallige spelersvrouw, maar méér met voetbal heeft hij niet. 
Op dezelfde avond zat ook Hakim op de bank naast Hugo Borst. Nóg zo'n studiogast die net zo zinnig over tactiek praat als Kees Jansma over de werking van de krultang. "Is dat Marcello?" vroeg jongste. Hij houdt niet zo van Sesamstraat.
De komende week verwacht ik nog meer opvallende gasten. Tom Egbers krijgt in zijn eentje de twee uren naar de volgende wedstrijd niet vol ("Hier zien we de selectie bij het toetjesbuffet, Hugo"). Ranomi Kromowidjojo zal nog wel aanschuiven, Jochem Myjer die de bondscoach imiteert. De contacten met Erica Terpstra, Michael Boogerd, Halina Reijn, Jort Kelder, Gerard Cox en Joke Bruijs, Hilbert van der Duim en de Albert Heyn- manager uit de reclames zijn al gelegd. We krijgen de tijd tot aan de kwartfinale tegen Costa Rica met gemak gevuld.
Kan die Hans Klok trouwens niets doen aan de lies van Nigel de Jong?

zaterdag 28 juni 2014

Penaltyserie met beginners

"Neymar heeft kamp."
"Dat heet kramp."
"Okay, kramp."
"......."
"Goh, Brazilië en Chili spelen gelijk."
"Nee, ze gaan penalty's nemen."
"Penalty's?"
"Ja, om te kijken wie er wint."
"Oh, leuk."
"Heb jij nog chips?"
"Ja, welk plaatje had jij?"
"Stefan de Vrij."
"De Vrij? Vet, man."
"Ik wil graag nog Hunt...."
"Ze gaan beginnen."
"Wie moet eerst? Die opa met dat punkhaar?"
"Nee, David Loewies."
"......"
"Die keeper is goed!"
"Die van Chili ook. Die gaat naar Barcelona."
"Daar speelt Neymar ook."
"En Alexis Sanches."
"Alexie Sansjes?"
"Ja, die van Chi...."
"Zo! Keihard in de kruising!"
"Ja, mooi man."
"Nu moet Neymar."
"Die had toch kamp."
"Kramp."
"Hij scoort wel."
"Ja, hij scoort wel."
"Nu moet Jara voor Chili. Hij moet scoren."
"Je moet Gara zeggen."
"Ja, Gara."
"Paal!"
"Zo, die Brazilianen zijn echt blij."
"Ja, echt wel."
"Neymar huilt."
"Heeft hij weer kramp?"
"Nee, hij is blij."
"Ja, Brazilië gaat door."
"Ja, Brazilië gaat door."
"Zullen we nog een potje ezelen?"
"Op de inrit?"
"Ja, ik ben Neymar."
"Ik Dani Alves."
"Dani Alves?"
"Ja, die opa met dat punkhaar."

zondag 22 juni 2014

Touwtrekken

Louis van Gaal doceerde op zondagavond hoe het Nederlands elftal de finale in Rio de Janeiro bereikt:
"We moeten allemaal aan hetzelfde touwtje trekken."
Dat is helder als een zomernamiddag op Gran Canaria. Alle spelers, fans, analisten, loodgieters, bejaarden en Bert Maalderink dienen slechts één belang voor ogen te hebben: het landsbelang. 
Ondertussen keken we naar België-Rusland. Aan de zijlijn stond Fabio Capello, de man die in de Russische kleedkamer aan de touwtjes trekt. Kijk, Dick Advocaat in Moskou, daar heb ik wel een beeld bij. Geef Dickie een hotelkamer en een stapel videobanden van de Cypriotische tweede divisie en je hebt geen kind aan hem. Maar Capello? Die is gewend aan pasta, zalm en veel glazen Chianti. Het enige waar ze in Rusland véél van hebben zijn medeklinkers. 
Russische oliebaronnen weten wel raad met een coach die bij het nationale team aan het verkeerde touwtje trekt. Na de late goal van de Belgen zit Fabio zó weer thuis in een buitenwijk van Rome. Op het balkon met zacht klinkende muziek van Ramazotti en een lekker bord spaghetti.
Goed aan de touwtjes trekken, dat moet je kunnen. Mijn vriendin weet er hier wel raad mee. Een geboren touwtjestrekker.
"Aan tafel!" verordonneerde ze na de wedstrijd van de rode duivels.
"Wat eten we?" vroeg ik.
"Chili," zei ze niet zonder venijn, "met pittig gehakt en rucola."
Louis van Gaal kan tevreden zijn. Ik woon hier met een vrouw naar zijn hart. Ze trekt samen met de bondscoach aan hetzelfde touwtje. De tegenstander van Oranje morgen? 
Die vreten we op.

woensdag 18 juni 2014

Ed

Overwinningen komen soms wonderlijk tot stand. Ver voor de wedstrijd tegen Australië verdween een Hup-Holland-Hup-hamster bij een tafelpoot in de stofzuigerslang. Zo maar ineens. Flats! Met tandjes en al.
Ik zag de bui al hangen. Oudste waakt over zijn hamsters als Lange Jan over de Efteling. Hij telt ze elke dag, speelt spelletjes en zet ze in formatie voor de televisie als Oranje speelt. De rest van de hamsterfamilie lag in een rij op de salontafel. Snel veegde ik de beestjes op een stapeltje. Zo zou het vast niet opvallen.
"Waar is Ed?" vroeg oudste toen hij thuis kwam van school.
"Ed?" vroeg zijn moeder.
"Ja, mijn Hup-Holland-Hup-hamster met een tuba. Hij brengt geluk."
"Ligt ie daar niet bij die stapel?"
"Nee, ik heb al twee keer gekeken."
Samen keken we de wedstrijd van Oranje tegen Australië.
"Ze spelen niet goed," zei jongste.
"Vind je het gek, zonder Ed," antwoordde oudste.
Ik schoof steeds verder onderuit op mijn plekje op de bank. Oranje ging ten onder tegen Australië vanwege mijn poetswoede. Ik vreesde de toorn van het volk. Genadeloos commentaar van Borst en Gijp. De mannen van Van Gaal ploeterden lijdzaam voort toen mijn vriendin triomfantelijk de huiskamer binnenliep: "Kijk eens wie ik heb gevonden?"
"Ed!," schreeuwde oudste. 
Ed zag eruit alsof hij twee nachten had doorgehaald in de kroeg. Zijn tuba ook. Meteen gaf oudste de gelukshamster zijn prominente plekje voor de televisie. Net op tijd. 
Prompt kreeg Memphis Depay de bal.


 

maandag 16 juni 2014

Acteren

Mannen houden van voetbal en sex. Deze combinatie kwam tijdens de wedstrijd tegen Duitsland prachtig samen op de bovenlip van de Portugese spits: Hugo Almeida droeg een prachtsnor.
Niet zo'n grijze treursnor die bij Guus Hiddink als een wilg onder de neusgrot hing of een lullig Ed-de-Goey-Vlassertje. Nee, Almeida versloeg ze met vlag en wimpel. Hij droeg een moustache die vrouwenwangen kietelt. Een symbool van mannelijke overheersing. Een uitbundige demonstratie van testosteron. 
Door de opvallende beharing is Hugo Almeida meteen een open boek. Kijk, van Cristiano Ronaldo weten we dat hij naast het voetballen poseert voor onderbroekenposters. Als hij nog tijd over heeft, staat hij als Schwarzenegger voor de slaapkamerspiegel. Pepe, met zijn hakbenen en lege blik, werkt in zijn vrije tijd in een koeienslachthuis. Vooral het versplinteren van de ruggengraat geeft hem veel plezier. Met zo'n snor als Almeida, het kan niet anders, ben je een groot filmacteur. Hugo glorieert voor de camera. Geen method acting. Hugo is geen acteur die een studie maakt van zijn personage, geef hem een minuut, dan staat ie klaar. Hugo heeft succes in films met weinig diepgang. Of juist veel, het is maar hoe je het bekijkt.
"Wat wil je eten, Hugo?"
"Als er maar veel eieren in zitten. Véél eieren."
Terwijl de wedstrijd tegen Duitsland nog in volle gang was, moet het een bijzondere ontmoeting geweest zijn in de kleedkamer, tussen Almeida en Pepe.
"Hé Pepe, wat doe jij hier?" vraagt Almeida vanuit de doucheruimte.
"Rood," antwoordt de voorstopper, "waarom liet jij je wisselen?"
"Ik moet me sparen. Er komen weer filmopnames aan."
"Filmopnames? Welke film?"
"Lord of the strings."
Vanonder de weelderige snor lacht Hugo Almeida zijn tanden bloot.
"Deel drie."

Sta ik er goed op?

"Volgende!"
"Hallo, meneer."
"Hallo. Ga hier maar staan. Op de stip, ja. Naam?"
"Clasie, meneer."
"Klaassie?"
"Nee, Clasie meneer. Met een C."
"En je achternaam?"
"Dat is mijn achternaam, meneer. Ik heet Jordy. Wat gaat u doen?"
"We maken een filmpje voor de stadionborden, Jordy. Dan kan iedereen zien wie er gaan spelen. Let op: als het lampje brandt, kijk je streng in de camera en op mijn teken doe je je armen over elkaar. Comprendre?"
"Eh, ... lampje, ... teken, ... armen over elkaar. Ik geloof het wel, meneer."
"Okay, daar gaan we. Jordy Clasie, take one en .... action!"
"......."
"Je kijkt alsof je op schoolreis gaat, Jordy. Streng zei ik toch."
"Als het lampje brandt, zei u."
"Kijk, hier brandt het lampje."
"Oh sorry, meneer."
"Geeft niet, Jordy. Take two..... action!"
"........"
"Waarom doe je je armen niet over elkaar?"
"U zou een teken geven."
"Ik deed toch zó."
"Oh, was dat het teken? Sorry, meneer. Dit is mijn eerste WK, ziet u."
"Okay, take three.....action!"
"......."
"Waarom houd je je vinger onder je neus, Jordy."
"Ik voelde een nies opkomen, meneer."
"Take four....action!"

(veel later)
"Waarom schiet je in de lach?"
"Bruno staat daar gekke bekken te trekken, meneer. Hij moet na mij."
"VOOR DE LAATSTE KEER: LAMPJE, STRENG KIJKEN, ARM OVER ELKAAR! HOE MOEILIJK KAN HET ZIJN?"
"U hoeft niet zo boos te doen, meneer."
"TAKE TWENTYSEVEN, ..... ACTION!!"
"...................... sta ik er goed op, meneer?"
"UITSTEKEND!! Grrrrr. VOLGENDE!!"

zondag 15 juni 2014

Nachtbraken

"Huh? Waddisser? Waar ben ik?"
"Gewoon, in de slaapkamer. Slaap maar lekker door, schat."
"Hè? Waarom staat de tv aan?"
"WK."
"De WK? Hoe laat is het?"
"Bijna half vijf. Japan-Ivoorkust. Drogba is net ingevallen."
"Half vijf!? Doe normaal man!"
"Ssst, niet zo hard, schat. Dadelijk worden de jongens wakker."
"Ik dacht dat je zei dat Engeland vannacht moest spelen."
"Ook. Verloren tegen Italië. Balotelli maakte de winnende."
"Heb je die ook zitten k......"
"Jaaaaah!!"
"Ik schrik me rot, man. Wat gebeurt er?"
"Ivoorkust scoort! Bony!"
"Niet zo hard. Zo meteen zijn de jongens wakker."
"......."
"Morgenmiddag val je in slaap. Net als gisteren. Bij Theo."
"Dat lag meer aan Theo."
"Morgenmiddag moeten we trouwens naar oma."
"Zondagmiddag? Dat gaat dus niet lukken."
"Waarom niet?"
"Zwitserland-Ecuador."
"(zucht)"
"Jaaaaah!! Ivoorkust scoort weer! Gervinho!"
"Ssst. Dadelijk maak je de k..."
"Papa? Papa!"
"Wat is er, jongen?"
"Wie heeft er gescoord?"
"Ivoorkust."
"Bony?"
"Gervinho. Bony maakte de eerste. Ga maar weer slapen, jongen."
"Okay, trusten."
"Welterusten, jongen."
".........."
"Wat?"
".........(zucht)"
"Wat zit je nou met je hoofd te schudden, schat?"
"Jullie zijn niet goed snik."
"Hoezo?"
"Dit gaat ver. Véél te ver."
"Fer?"
"Ja, ver."
"Leroy Fer?"

vrijdag 13 juni 2014

Droomavond

De avond begint als oudste met zijn moeder thuis komt met de wekelijkse boodschappen.
"Kijk eens welke hamster ik heb," zegt ie tegen zijn broer die het knaagdier eens goed bekijkt.
"Is dat die hamster die bij Van Gaal door het raam naar binnen kijkt?"
"Nee, die hebben we al," antwoordt oudste, "deze wordt gekieteld door Blind."
De Albert Heijn-hamster die in de commercial gekieteld wordt door Daley Blind, krijgt een plekje voor de televisie, naast de 9 broertjes.
De jongens zien met de hele hamsterfamilie de penalty van Xavi Alonso en de duikkopbal van Van Persie. In de rust moeten de jongens naar bed. De hamster die gekieteld wordt door Blind, mag mee naar boven.
Ze missen de bevrijding van Arjen Robben, de kopstoot van Diego Costa, het einde van Casillas, het doelpunt van De Vrij, de onverzettelijkheid van Vlaar, de Oranje golf van ongeloof die over de tribunes waait en de gloeiende wangen van de bondscoach. De jongens missen het gelijk van Louis van Gaal.
Met grote ogen kijk ik naar de herhalingen van de doelpunten. Ik luister met open mond naar de meningen van Mulder, Van Marwijk en Hugo Borst in een raar juichpak.
Licht in mijn hoofd en niet geheel zeker van wat we die avond gezien hebben, gaan mijn vriendin en ik naar bed. Net voor twaalven. De avond eindigt opnieuw met hamsters. Jongste heeft de hamster die bij Van Gaal naar binnen gluurt in zijn knuist, op het kussen van oudste ligt het beestje dat gekieteld wordt door Blind. 
Dat wordt mooi, het wakker worden morgenochtend.

Favoriet

De zwetende oksels van Henry Schut in Studio Brasil kondigden het al aan: het WK ging nu toch echt beginnen. Nadat zelfs de tekkel in de studio zijn zegje had gedaan en het zwaar favoriete Braziliaanse elftal in polonaise (het móet een feest worden) het veld was opgekomen, zagen we eindelijk de bal rollen in het stadion van Saõ Paolo, waar muurtjes achter een witte spuitbusstreep stonden en Luka Modric met een veel te kort kapsel verscheen. Tussen al die gekkigheid viel een speler van Brazilië op als een baken van rust. Doe maar gewoon. Alleen die naam al.
Fred.
De man die voor het thuisland de aanvallen moet afronden heet geen Fred Emmer, Fred Racké of Fredje Teeven. Gewoon Fred. Fred heeft geen Asterix-vleugeltjes in zijn nek getatoeëerd en speelt niet op felgele (ja, wat zijn het?) schoen-en-sok-in-één-muiltjes. Fred is gewoon Fred. Hij staat in het veld als de man die in de trein de kaartjes knipt op het traject tussen Zutphen en Vinkeveen. 
"Zware dag gehad, Fred?"
"Twee zwartrijders met praatjes, wat eten we?"
Lang geleden had ik een vriend die zijn huisdier Fred noemde. Het was een knaagdier, een fret. Een tanig beestje met zwart haar en venijnige tandjes. Eigenlijk leek het beestje van mijn vriend veel op Fred. Tijdens het schoonmaken van zijn hok is de fret van het balkon gevallen. Hij kukelde zó over de balustrade van vierhoog, flats op de grond. Een beetje zoals Fred gisteren in het strafschopgebied van Kroatië.
Fred de fret was meteen morsdood. Of Brazilië met Fred de groep overleeft, valt nog te bezien. 

maandag 9 juni 2014

Beeldhouwwerk

Nu zelfs Oranje zich gaat ingraven rondom het eigen strafschopgebied, kun je het op je vingers natellen: veel voetbalplezier gaat dit WK niet opleveren. Honduras tegen Zwitserland, de Colombianen ploeterend tegen Japan; de groei observeren van een jong kastanjeboompje is waarschijnlijk net zo opwindend. We zullen het moeten hebben van het randgebeuren. 
Daar valt gelukkig nog veel te halen.
Die snor van Vicente del Bosque, daar kan ik me enorm op verheugen. Niets hangt troostelozer dan het grijze tapijtje onder de neus van de Spaanse bondscoach. Xavi en Iniesta tikken het Nederlands elftal helemaal dol, maar Del Bosque staat aan de zijlijn alsof hij wordt geteisterd door een rampzalige combinatie van plasdrang en nierstenen. 
Die wezenloze blik van Özil, daar kijk ik naar uit. De wapperende haren van Georgios Samaras op jacht naar een Grieks doelpunt, iets duivels van Luis Suarez en misschien wel het mooiste van alles: de baard van Andrea Pirlo.
Het hoofd van Pirlo close in beeld, als hij net met het buitenkantje Balotelli vrij voor de keeper heeft gezet, meer heb ik deze zomer niet nodig. De blik in de ogen, de diepe groeven. Andrea Pirlo leidt af van naderend onweer. De spelmaker van Italië laat je vergeten dat de ijskappen smelten en dat het bestuur van de FIFA rotter is dan een kasteelvloer met boktor. 
Volgens de overlevering is Pirlo geboren in de vijfde maand van 1979. Dat zou hem nu 35 jaar maken. Het kan niet anders dat Pirlo veel verder terug gaat. Zo'n voetballer moet uit een tijd stammen waarin schoonheid vanzelfsprekend was, een periode waarin een briljante oplossing voor een probleem als alledaags werd beschouwd. Het moet haast wel, Pirlo is geschapen in een atelier in Florence, ergens in de 16e eeuw. 
Geboetseerd door Michelangelo.

vrijdag 6 juni 2014

Groundhog day

Ik zit in een tijdlus. Elke ochtend waait hetzelfde commentaar van Ten Napel me tegemoet als ik de trap afdaal en de huiskamer binnenloop.
"Lukoki  .... Lukóóókíííí .... Goeiedag zeg!"
Elke ochtend de grote grijns van jongste. Hij heeft op televisie kanaal 221 ontdekt, het plekje van Fox Sports. Bij gebrek aan eredivisiewedstrijden in mei en juni herhaalt de voetbalzender alle potjes van het afgelopen seizoen. Jongste krijgt er geen genoeg van. Elke dag komt het weer voorbij: het gegrabbel van Kenneth Vermeer, de haarband van Gudelj, het brilletje van Peter Bosz, een boze Pellè die in Enschede enkele studiolampen aan gort schopt en alle goals van PSV, jongstes favoriete club.
Deze dag meldt ook zijn moeder zich vroeg beneden. Ze wil aan de slag met een grote klus: de inrichting van de nieuwe kinderkamer voor de jongens.
"Weet je al wat voor kamer je wilt?" vraagt ze aan jongste, die op het scherm opnieuw Lukoki langs de lijn ziet sprinten. In de verte hoor ik al de uithaal van Ten Napel.
"Ja, een Cambuur-kamer."
Cambuur? Die zag ik niet aankomen.
"Waarom een kamer met Cambuur?" vraag ik.
"Door Ritzmahèr, die is goed."
"Je bedoelt Marcel Ritzmaier."
"Ja, Ritzmahèr. Hij maakt mooie goals."
"Hij is eigenlijk van PSV. Cambuur heeft hem alleen maar geleend," zeg ik.
Jongste kijkt me met grote ogen aan.
"Is Ritzmahèr van PSV? Dan wil ik een PSV-kamer!"
Hij glundert. Het pinksterweekend kan niet mooier beginnen.
"Goeiedag, zeg!" roept Ten Napel vol bewondering op de achtergrond.