Dag 17

Staand naast de keukentafel, schraap ik mijn keel, en begin mijn speech.
“Beste huisgenoten, welkom bij deze persconferentie. Helaas moet ik jullie mededelen dat de maatregelen, die eerder werden verordonneerd, tot 28 april zullen worden verlengd.”
Tegenover me filmt Oudste de toespraak, naast hem noteert zijn broer aantekeningen. Schuin achter me maakt hun moeder nadrukkelijk bewegingen met haar handen. Ze trekt er rare gezichten bij.
“De eerder opgestelde protocollen blijven intact. Dat betekent een dagstructuur van opstaan, ontbijten, schoolwerk maken, afwasmachine leegruimen en stofzuigen.”
Vanuit een ooghoek zie ik bewegingen met een denkbeeldige Nilfisk. Denk aan Freddy Mercury in ‘I want to brake free’.
“Indien aan deze eisen is voldaan, staat het alle huisgenoten vrij om een uurtje te gamen.”
Twee handen bij elkaar en druk bewegende duimen.
“Tot zover de mededelingen. Zijn er nog vragen?”
Jongste wilde weten of de verlenging ook doorgaan met stukjes schrijven betekende.
“Jawel! Deze tijden vragen van iedereen offers. Maar als jullie in woord en daad inspiratie blijven leveren, komt alles in orde. Laatste vraag.”
De vinger van Oudste gaat omhoog.
“Houdt mama het hier nog vol tot 28 april, in dit mannenhol?”
Alle aanwezigen draaien het hoofd naar de doventolk. We verwachten iets met een zware rugzak en zweet op het voorhoofd, maar het antwoord is opvallend kort. Onder een ferme bemoedigende hoofdknik gaat haar duimpje omhoog.