Het brede paadje tussen ons huis en dat van de buren is in deze dagen een lifeline. Het oorspronkelijke bestemmingsplan, autoparkeerplaats en wandel- en fietsdoorgang naar de straat hierachter, is al lang gekaapt door Oudste, Jongste en buurjongens G. en B.. Deze dagen is de ruimte hun uitlaatklep. Potjes twee-tegen-twee van minstens een uur; het zijn ware veldslagen met veel slimmigheid, techniek en overlevingsdrang. Deze ontmoetingen gedogen we en omdat het een uitstekend alternatief is voor het ontbreken van Ajax-Feyenoord, aanschouwen mijn vriendin en ik de strijd vanaf het muurtje of een klapstoel. We zien prachtige acties, maar ook de continue dreiging van een gebroken ruit of een scheldexplosie als verlies nadert. Mijn pedagogisch advies wordt gesmoord door mijn vriendin.
“Niet mee bemoeien! Zelf op laten lossen!”
Aan het einde moet de verliezende partij krom staan voor ‘kontjeknal’, waarna de spelers bezweet, maar met volle batterij in lockdown terugkeren. Bijvoorbeeld voor een schoolles, opruimtaken of een computerspelletje. Bij het gamen wordt de inrit inmiddels ook ingeschakeld. Omdat de mancaves in beide huizen aan het paadje grenzen, worden de ramen tegenover elkaar opengezet. Andermaal wordt een potje Ajax-Feyenoord gestart, maar nu met FIFA 2020. Complimenten waaien bij elkaar naar binnen.
“Cool!”
“Mooie goal, man!”
Puur, ouderwets, sociaal contact. Op afstand. Ter compensatie voor het uurtje zondigen. Het zijn net mensen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten