maandag 20 april 2015

Meneer Alzheimer

Het kampioensfeest in Eindhoven leidde bij jongste tot een gevoel van extase, maar bij gebrek aan gelijkgestemden in huis richtte hij zijn vreugde op de enige andere PSV-supporter in de familie: zijn opa.
"Heb je PSV gisteren gezien, opa?!" vroeg jongste zondag, nog op de drempel van het zorgappartement van zijn grootouders.
"PSV?" De drie letters van zijn favoriete voetbalclub trokken bij opa het deksel van een koffer, dat in een stoffig hoekje van zijn geheugen mooie herinneringen bij elkaar hield. Opa rechtte zijn rug, in zijn ogen werd een vuur ontstoken. Zijn kleinzoon, nog steeds op zoek naar een bondgenoot, wachtte met verlangen op een antwoord. Jongste besefte niet dat zijn vraag een oceaan wierp tussen het duinlandschap waarop hij stond en een onbereikbare eiland aan de horizon, zijn grootvader.
Op het strandje van opa rolden geen geluksgolven met rake kopballen van Luuk de Jong, een vrije trap van Depay en PSV'ers die met een selfiestick de ereronde vastlegden. Opa staarde uit het raam, naar een punt in de verte. Hij zag zichzelf staan met een seizoenskaart op de lange L-side, met een broodje kroket van één gulden in de hand, juichend voor een goal van Ralf Edström of een redding van Van Beveren.
"Wie vond jij de beste van PSV, opa?" vroeg jongste nog een keer.
"Willy van der Kuylen," antwoordde opa. Hij aaide zijn kleinzoon over zijn kruin en gooide er een gulle lach achteraan. In tijd lichtjaren van elkaar verwijderd, jongste en opa, maar voor een paar seconden verenigd in liefde voor hun club.

maandag 13 april 2015

Dromerig

Na de uitwedstrijd tegen vv Dongen duurde de terugreis lang. Vanaf de achterbank werd de TomTom op het dashboard nauwlettend in de gaten gehouden.
"Nog 21 minuten," zei jongste verveeld.
Naast hem zat J., de doelman van zijn F-team. Met een knuist onder zijn kin staarde ie naar de weilanden die aan hem voorbij trokken. Er was best veel te zien, paarden, schapen een ooievaar op een nest, maar waarschijnlijk waren zijn gedachten nog bij de wedstrijd die net verloren was gegaan. Hij had vier keer de bal uit het net moeten halen, maar had nog veel meer schoten tegengehouden.
Om de tijd te doden pakte jongste een boek uit het schap van het zijportier, een kwisboek dat ie deze week bij de bieb leende.
"Wat slaat een kameel op in zijn bulten," vroeg ie aan zijn reisgenoten. We dachten allemaal na over de vulling van kamelenbulten, maar jongste gooide er meteen een nieuwe vraag achteraan.
"Waar heb je pijn als je migraine hebt?"
"Goh, je kunt al goed lezen," zei de moeder van J., die naast me op de bijrijdersstoel zat. Ze voelde aan dat jongste, na de 4-2 nederlaag, wel een complimentje kon gebruiken. Hij glunderde.
"Op school lees ik al in eind groep 6," zei hij trots.
"Zit jij ook in 'E6'?" vroeg jongste aan J., die nog steeds dromerig naar de landerijen staarde.
"Huh, ...eh, ...nee...," zei J. verstrooid, "maar ik heb wel al een keer bij E9 gekeept."
Hij zat met zijn gedachten inderdaad nog bij het voetballen.

donderdag 9 april 2015

Doornroosje

Mijn vriendin had nachtdienst. De jongens weten wat dat betekent: op hun tenen door het huis bewegen en ruzie maken op fluistertoon. Vanmorgen stapte ze vermoeid de keuken binnen op het moment dat de rest luidruchtig aan het ontbijt zat. Ik had met haar te doen toen ze zichzelf naar boven hees om de nodige slaap in te halen. Om haar rust te verzekeren, gooide ik er een wedstrijdje in.
"Jongens, wie vandaag het zachtste speelt, is straks de prins."
"Een prins? Hoezo?" vroeg oudste.
"Die mag straks Doornroosje wakker kussen."
De voorgehouden worst zorgde voor een geluidloze ochtend. Oudste luisterde op een koptelefoon naar alle hits uit de top 40, jongste speelde FIFA 15 op zijn WII-computer met het volume op nul. Als een generaal tijdens een staakt-het-vuren genoot ik van de rust, maar het ging fout toen oudste in een onbewaakt moment de plug uit de stereo haakte. Met beide armpjes in de lucht stuiterde ie als Armin van Buren door de huiskamer en hij had niet in de gaten dat het hele huis meeschudde. Met een snelle draai aan de volumeknop werd de situatie gered.
Jongste was beter in vorm. Met zijn duimen stuurde hij de spelers van Liverpool op het televisiescherm. Ze gingen als de brandweer tegen Bayern München. Behendig zond hij de linksback naar voren. De Duitse back werd gepasseerd als een wegrestaurant op de A2. De voorzet leek achter de spits te verdwijnen, maar door een vingerbeweging viel ie plots achterwaarts en schoot als Van Basten de bal in het kruis. De keeper keek als Van Grinsven het kunstwerk na.
"Zoooooo!" gilde ik, precies zoals jaren geleden met die goal tegen Den Bosch.
"Sssssst!" siste jongste met zijn wijsvinger op de lippen.
Maar het kwaad was al geschied. Van boven sloeg haar stem als een zweep op mijn wang: "Hé! Kan dat niet een beetje zachter?" Het sprookje was meteen uit. Met Doornroosje kwam het moeizaam goed. Het duurde zeker vier dagen voordat ik weer haar prins was.

zondag 5 april 2015

Pasen

De feestdagen waren begonnen met lekkere broodjes, zonnestralen die warm de huiskamer binnenvielen en mijn vriendin die opgewonden voor de tuindeuren stond. Handenwrijvend scande ze leuke plekjes in de achtertuin om de eieren te verstoppen, maar de jongens hadden andere zorgen. Broederlijk zaten ze in pyjama naast elkaar op de bank en staarden naar het televisiescherm. Oudste had het idee opgevat een speler te kopen voor zijn FIFA-team en hij twijfelde over de keeper van Manchester United en een buitenspeler van Borussia Dortmund. Hij wikte en woog als een penningmeester met weinig mogelijkheden: ook in een computerspel kun je het geld maar één keer uitgeven.
"Ik zou gaan voor die vleugelspits. Hij scoort makkelijk," adviseerde jongste, maar zijn broer twijfelde: "Die doelman houdt er wel veel uit."
Nog voordat de transferknoop was doorgehakt, ging de deurbel. Dat kon op zondagochtend maar één ding betekenen: of de jongens mee kwamen doen met een fel partijtje. In twee minuten waren de pyjama's vervangen door voetbalshirts met verbleekte voetbalnamen op de rug en een oude joggingbroek.
Niet geheel okselfris meldden ze zich een uur later weer in de keuken voor een glas ranja. Terwijl ze de zoetstof mengde met water, zag mijn vriendin haar kans schoon. "Zullen we dan nu eindelijk de eieren gaan zoeken?"
"Ik moet de keeper van Manchester United nog kopen," ontweek oudste de voorzet. Hij zette gehaast zijn drinkbeker neer en verdween met zijn broer naar de huiskamer.
In de keuken viel het stil.
"Ik heb verdorie twaalf eieren gekookt," zei hun moeder beteuterd. Ze zat aan de keukentafel als een trotse moederkloek die merkt dat er in het nest geen behoefte is aan dikke regenwormen.
"Geeft niks, mop," zei ik om de situatie en al haar inspanningen te redden. Uit een keukenkastje griste ik een ui en een paar augurken.
"Ik maak er wel een salade van."