vrijdag 25 augustus 2017

Technisch hart

"Sar."
"Marc hier. Goedemorgen."
"Goedemorgen. What's up?"
"Hakim wil weg."
"Hakim? Waarom?"
"Hij ziet het niet zitten."
"Wat?"
"Dit seizoen. Bij Ajax. Na gisteren."
"Hoezo?"
"Er moet meer bij, zegt hij."
"We hebben er toch achttien."
"Zei ik ook. Donny, Frenkie, André. Niets mis mee."
"En er komen toch nog jongens bij."
"Ja. Ben bezig met Böde Badsen van Boltclup Wünderklumpen. Type Sanchez."
"Gaat niet lukken."
"Waarom niet?"
"Is gestopt. In 2015."
"Oh."
"En verder?"
"M'bambé Kunde."
"Wie?"
"Gescout in de binnenlanden van Burundi. Een sensatie."
"Maak maar rond."
"Wel geduld hebben."
"Waarom?"
"Hij is pas veertien jaar."
"En Kesper?"
"Dolberg?"
"Ja. Kesper."
"Monaco belt straks."
"Vijftig miljoen?"
"Yep. Doen?"
"Wat zegt Dennis?"
"Doen."
"Verkopen dan."
"Maar dat zal Hakim niet leuk vinden."
"Zeg Hakim maar dat Siem komt."
"Tuurlijk. Siem."
"Komt in orde. Hoi."
"Hoi."

woensdag 9 augustus 2017

Vastgelopen

Diego Armando Maradona, de voetballer die in 1986 met alle natuurwetten spotte door op onnavolgbare wijze langs verdedigers te glijden om Argentinië de wereldtitel te bezorgen, vroeg gisteren in de Hema van het Brabantse Mierlo om een opgewarmde rookworst.
Dit is te veel. Ik snap het. Daarom nóg een keer.
Maradona, die de mensheid alleen al hoop gaf door met losse veters een bal hoog te houden op een liedje van Opus, staat onder de rook van Helmond in de Hema en vraagt met gestrekte hand (de Hand van God!) om een opgewarmde gemalen worst.
Dat is hetzelfde als Jezus die eigenhandig van het kruis stapt om zich te melden in de snackbar van 't Maaskantje.
"Doe mij nóg unne berenklauw, jonguh!"
Het opmerkelijke voedselverzoek van Pluisje ontregelt mijn bestaan volledig en ik zát al muurvast door het Europese Kampioenschap Van De Oranje Leeuwinnen. Heel Nederland volgde de triomftocht van Shanice, Vivianne, Sari, Jackie, Daniëlle en stond in een Utrechts park voor een podium van links naar rechts te dansen, omdat Foppe het zei.
"Schitterend! Ze zijn nog zo púúr, jonguh!" schreeuwde iemand in de camera.
Puur?
Deze zomer werd in onze buurt door de buurtjongens een wielerwedstrijd gehouden. Met een BMX en een dikke-banden-Batavus ontweken ze met de tong uit de mond de postbode en deden enthousiast de Ronde van Frankrijk na. Compleet met puntenklassement en bolletjestrui, terwijl de verkeersheuvel voor buurman Van Opheusden de hoogste berg in de straat vormt.
De Tour de France in de wijk was prachtig ontwapenend, heel erg puur, maar iedereen weet wat er gebeurt als de plaatselijke slager met het eerste sponsorcontract gaat wapperen: langzaam kruipen Dekker en Boogerd in die pure jongenslijfjes.
Daarom, in godsnaam, zend onmiddellijk alle vrouwencompetities op prime time uit, zodat ze in Qatar wakker schrikken en ook het vrouwenshirt met oliegeld besmeuren. Een kwestie van tijd dat Miedema in Londen steggelt om een beter contract en dat er foto's verschijnen van een nachtclub op de Ramblas waar een paar gigolo's om het lichaam van Lieke Martens cirkelen (kan John de Bever dáár niet een liedje over zingen?).
Als ook Maradona alle rookworsten met rust laat en terugkeert naar zijn natuurlijke habitat: een veranda, ergens aan een corrupt strand in Zuid-Amerika, waar hij de dienstmeid in de billen knijpt en lusteloos vraagt om nóg een lijntje, dan is alles weer genormaliseerd.
Mooi, dan kan ik weer door met mijn leven.

dinsdag 1 augustus 2017

Hoofdpijn

Onze caravan staat onder een grote eik. 's Nachts schrikken we geregeld wakker van een vallende eikel op het dak. Plok!
Overdag hebben we daar geen last van: we liggen op het strand en turen naar de bergtoppen rondom het meer, we plonsen in het water, we gaan waterfietsen, we houden een tafeltennistoernooi, we eten een pizza bij de kantine, de jongens tennissen op de gravelbaan, we wandelen in de bergen of we rijden naar de Spar in het dorp voor het avondeten en goede WiFi.
Sinds kort heeft jongste zich binnengewerkt bij de voetbalpartijtjes aan de andere kant van de camping. Twee opgeschoten pubers, één in Bayern München-tricot en de ander in een Chelsea-shirt met Kanté op de rug, vormen de ballotage voor het betreden van het drukbezochte kunstgrasveldje (met rubberkorrels, maar daar hoor je niemand meer over). Eerst stond ie op de wachtlijst; hangend tegen een doelpaal was ie scherp op naast geschoten ballen. Maar toen ie een verre bal met een mooie curve terug in de voeten van Kanté bezorgde, kreeg ie met een snelle handbeweging een veldplaats tussen vele Nederlandse haantjes, enkele Duitse Torjäger en een verdwaalde Oostenrijkse balliefhebber.
Het houdt hem behoorlijk bezig, want gisteren meldde ie zich te laat voor het avondeten. Met uiterste precisie had ik rösti's en Wienerschnitzels gebakken en mijn vriendin had een wittekoolsalade met appel en krenten gemaakt, die in de keuken van een sterrestaurant kirrende geluidjes zou veroorzaken.
Maar jongste kwam dus niet opdagen. De salade was op en zijn schnitzel en twee eenzame rösti's stonden op tafel te verschrompelen, toen hij zich aan de dis meldde. Dit vroeg om een ouderwetse tuchtiging. Ik richtte me op jongste met het morele kompas in de ene en een priemende vinger in de andere hand.
"Je bent te laat," begon ik streng. En precies tóen stuiterde een eikel recht op mijn knar.