vrijdag 29 augustus 2014

Kantoorbaan

Op zijn FIFA 13 heeft jongste zichzelf benoemd tot technisch directeur van Real Madrid. In tegenstelling tot Martin van Geel en Marcel Brands, koortsachtig op zoek naar een scorende spits, levert de laatste dag van het transferwindow hem weinig stress op. Met zijn benen over de leuning van de bank richt ie loom zijn afstandsbediening op de televisie.
"Wat doe je?" vraag ik.
"Ik koop Messi," zegt ie. Hij onderdrukt nog net geen geeuw.
Op televisie zie ik een gezicht dat inderdaad op dat van Messi lijkt. Dan komt jongste in actie. Hij richt opnieuw zijn afstandsbediening en doet een bod: in beeld verschijnt 27.500.000 euro. Het bedrag verspringt meteen.
"Wat gebeurt er?" zeg ik verbaasd.
"Paris St. Germain wil hem ook," zegt de TD van Real. Het duurt even, maar hij heeft beet op ruim 37 miljoen. 
Messi wordt meteen opgesteld. Jongste start een wedstrijd van Madrid  tegen Valencia. Het samenspel tussen Messi en Cristiano Ronaldo verloopt opvallend goed, ijverig geregisseerd door de duim van jongste. Ineens verspringt het beeld weer op het transferbord. Xabi Alonso staat er nu op.
"Wat gebeurt er nu?" vraag ik. Het spel gaat me nog steeds te snel.
"Xabi Alonso heeft te veel balverlies. Ik verkoop hem."
De middenvelder verkast ter plekke voor 18 miljoen naar Monaco. En passant koopt jongste Neuer voor 7 miljoen van Bayern ("Beter dan Kazieljas"). Met Neuer op doel hervat jongste de wedstrijd. Door een hattrick van Messi wint Real met 3-0.
Dan is het eten klaar.
"En? Hoe was jullie dag?" vraagt zijn moeder als we allen aan tafel zitten.
Terwijl hij het deksel van de pan tilt, zet jongste het geploeter van een technisch directeur in het juiste licht:
"Gewoon. Een paar spelers gekocht. Wat eten we?"

donderdag 28 augustus 2014

Pensioen

"Mijn rechter is dodelijk." 
Jongste bracht dit nieuws terloops, als een collega die na de vakantie bij het koffieapparaat zonder met de ogen te knipperen over haar borstvergroting begint. Ik keek verbaasd over de rand van mijn krant. 
"Hoe bedoel je, dodelijk?"
"Ik schiet ze allemaal binnen."
Hij had net buiten aan zijn zelfvertrouwen geschaafd met het welkomstgeschenk van 'Goal', een groenwitte bal. Jongste was lid geworden van het voetbalblad voor kinderen, omdat hij er foto's in hoopt te vinden hoe hij de passeerbeweging van Zidane (de tiptop) kan oefenen en in het interview met Adam Maher wil lezen hoe je op het middenveld van PSV terecht komt. 
"Ga je mee naar het sportpark?" vroeg jongste, toen ik de krant dichtvouwde. Zijn wereld wordt groter. De inrit en het veldje in de buurt zijn niet meer goed genoeg. Het gemeentelijk sportpark lonkt, waar kunstgras ligt en hoge netten zijn gespannen, zodat je schramvrij kunt vallen en niet steeds de bal moet halen na een mislukt schot. 
Omdat ik het missen van het middenveld van PSV niet op mijn geweten wil hebben, sta ik een kwartier later als doelman op het kunstgrasveld van de voetbalclub. Op de zestien is jongste druk met zijn nieuwe bal. Hij passeert een denkbeeldige verdediger met de Zidane en haalt uit. Het schot suist snoeihard in de bovenhoek. Inderdaad, een dodelijk rechterbeen.
Niet zonder bewondering haal ik de bal uit het net en rol hem terug. Het Zwitserlevengevoel schiet meteen door mijn hoofd: nu nog zijn linker.

zaterdag 16 augustus 2014

Nieuwe look

Jongste is niet zo trendgevoelig. Tot een paar dagen geleden. Nadat een strakke zijscheiding en veel brilcrème al twee seizoenen het straatbeeld in de Rotterdamse binnenstad (en ver daarbuiten) bepaalden, kwam hij nu ook thuis met een Pellè-kapsel.
Jongste leefde altijd bij het adagium snel en handig. Wat zijn hoofdhaar betreft kwam dat neer op het koesteren van lange manen die eigenzinnig alle kanten op piekten, zeg maar coupe Milko Djurovski. Ik had dan ook even tijd nodig toen hij ineens voor me stond met een strak gebeiteld hoofd.
"Eh, ... ja, ... eh, ... best mooi. Hoe dat zo?" stamelde ik.
"De kapster vroeg of ik Gratsiejano wilde en ik zei okay."
Jongste beschermde zijn nieuwe imago met opvallend veel aandacht. Of hij de tv op een ander kanaal switchte of een pot Nutella uit de kast pakte: elke handeling werd gevolgd door een onderzoekende hand die testte of de gel de zorgvuldig gebeeldhouwde lok nog wel in het gareel hield.
De teleurstelling was dan ook onpeilbaar toen de nacht zijn strakke hoofdcreatie vermorzelde. Ontdaan stond hij voor de badkamerspiegel. Het leek nog het meest op een verlaten vogelnestje na een hagelstorm. Zijn moeder moest eraan te pas komen. Met een krachtige hairspray werd de harenwirwar in standje Graziano hersteld. 
Toch vond gisteren een nieuwe beproeving plaats. Mij vriendin nam de jongens mee naar een uitverkoop voor kinderkleren. In het kleedhokje trok jongste talloze keren T-shirts en hemden over het hoofd. De Pellè-look bleef echter overeind als Jaap Stam in zijn beste jaren. Bij het verlaten van de winkel droeg jongste in zijn ene hand een grote tas met nieuwe mode. Zijn andere voelde nog eens aan zijn Italiaanse snit.
"Goeie spray, mam!" zei hij triomfantelijk.

donderdag 14 augustus 2014

Adamskostuum

Jongste ging met zijn moeder naar de markt. Doordat er een kraampje stond met goedkope voetbaltricotjes kwam ie terug met een Nederlands elftalshirt van Robben over de schouders. Trots kwam jongste voor me staan. 
"Zo! Dat ziet er goed uit!" zei ik.
Maar die bevestiging had ie niet nodig. De rest van de dag liep jongste door het huis als een buitenspeler die de verdediging van Spanje met gemak aan flarden speelt. En die van Chili en Costa Rica erbij. De postbode, de buurvrouw, de man die het gas kwam checken: steeds zorgde jongste ervoor dat zijn Robben-shirt goed in beeld kwam.
's Avonds, tijdens het avondeten, kwam zijn geluk abrupt tot stilstand. Er spatte een grote drubbel jus op zijn borst, precies op de staart van de Nederlandse leeuw. We bespraken net de vakantiebestemmingen van vrienden en bekenden.
"Een klasgenootje is naar een nudistencamping geweest," zei oudste, nadat de schade op het voetbalshirt was hersteld.
"Wat is dat?" Jongste wilde er meer van weten.
"Daar loopt iedereen naakt over de camping."
"Wat!?" Jongste keek alsof het Nederlands elftal ter plekke werd opgeheven.
"Ja, in je blootje," zei oudste, "ook in de kampwinkel."
Dit moest zijn broer even verwerken.
"Zullen wij dat volgend jaar dan ook gaan doen," vroeg ik, "naar de nudistencamping?"
"Echt niet!" antwoordde jongste resoluut. 
Licht verbaasd vroeg zijn moeder waarom ie niet in blote billen over de camping wilde, maar zijn antwoord zag ik van verre aankomen:
"Dan kan ik mijn shirt van Robben niet dragen."

maandag 11 augustus 2014

Eto'o

Van de week ontving ik van een kennis een sms met een opmerkelijk aanbod. Sharon Stone, de bevallige filmdiva uit vervlogen tijden, had na een carrière vol Hollywood-hectiek genoeg van het leven in de schijnwerpers en verlangde naar een periode van rust op het platteland. Of ze een tijdje in mijn woning mocht vertoeven.
Dat moest ik even laten bezinken.
Mijn eerste gedachte was dat het de zorgvuldig opgebouwde verhoudingen in huis danig zou verstoren. Zouden de jongens het accepteren, zo'n wulpse blonde vrouw aan de keukentafel die net iets te hard lacht om de dagelijkse mopjes van hun vader? Om van de balans in de buurt nog maar te zwijgen.
Toch vond ik mezelf spoedig terug in een prettige dagdroom. Ik zag haar zitten, Sharon Stone, met gekruiste benen in een Hartman-stoel in mijn achtertuin onder de luifel. Vanaf een klapstoeltje zou ik toekijken hoe de ondergaande zon haar in een adembenemend licht zette. Hoe onnavolgbaar ze aan een filtersigaret zoog, precies zoals in Basic instinct. Hoe ze ging verzitten en speels haar ene been over de andere gooide. Ik rilde bij het idee.
Gelukkig drong het tijdig tot me door: zo'n avontuur met een spannend lichaam kan verleidelijk ogen, maar eindigt vaak bloederig (met een icepick of zo). Ik besloot de wensballon door te prikken en mijn kennis een antwoord-sms te sturen:
"Thanks, but no thanks."
Ook mijn vriendin vond het een wijs besluit.

zondag 10 augustus 2014

Perfect day

Het was zondagavond, tegen zeven uur. Nadat ik op Fox Sports de wedstrijd van Feyenoord tegen ADO had bekeken en daarna ook de complete potjes van Ajax (tegen Vitesse) en PSV (tegen Willem II) op mijn gemak had uitgezeten, kwam mijn vriendin demonstratief tegenover me zitten. Streng staarde ze me aan.
"Wat?" vroeg ik.
"Wat denk je zélf?!" Ze keek me aan met die typische blik. Niets zeggen, maar een oogopslag vol venijn. De blik die je krijgt als je de aardappelen te lang hebt laten koken, je een verjaardag bent vergeten of als ze te weinig aandacht krijgen.
"Bedoel je etenstijd? We kunnen toch pizza's bestellen?"
Mijn vriendin schakelde door naar fase 3. Haar ogen vernauwden zich tot spleetjes, smaller dan het gangpad op een lijnvlucht van Ryanair.
"Pizza?!" zei ze met stemverheffing, "Kom uit die stoel! Nu!"
"Maar zo meteen begint Studio Sport!" probeerde ik.
Dat viel niet goed. Op hoge poten, als een reiger die net heeft ontdekt dat de kikkers zijn verhuisd, verdween ze naar boven. Pas veel later vond ik haar terug in de slaapkamer. Ze lag op bed, maar sliep niet. De kou zat er nog. Om het ijs te breken startte ik een rugmassage. Eerst met vingertoppen, het subtiele werk. Toen ze niet tegenstribbelde, ging ik over naar zwaardere technieken: met beide handen bewerkte ik ritmisch haar schouderbladen en onderrug. Iets na tienen viel ze tevreden spinnend in een diepe slaap.
Mooi. Jack van Gelder begon net op Nederland 1.

Buurtheld

Enkele weken geleden keek ik naar een wedstrijd op het veldje. Er werd ferm gestreden, gedold, met het shirt over het hoofd gejuicht en geruzied wie de bal moest gaan halen na een schot ver naast het doel: dagelijkse kost.
Het partijtje veranderde toen op een hoek van het speelveld Roy Beerens verscheen. Roy Beerens, de koning van de buurt. Voor onze jongens (en alle buurtvriendjes) het levende bewijs dat je via het speelveldje in beeld kunt komen bij Studio Sport, dat je het Nederlands elftal kunt bereiken en het hoogst bereikbare: dat je na de aankoop van een pak Dreft en twee potten pindakaas bij de kassa van de Albert Heijn uit een zakje met voetbalplaatjes kunt rollen.
Beerens, net getransfereerd naar Hertha BSC, genoot nog van zijn vakantie. Naast het klimrek tikte hij een plastic bal rond met zijn zoontje en zijn vader, die een straat verderop woont. Het werkte vernietigend op het partijtje van de jongens. De aandacht lag niet langer op het veroveren van de bal, maar werd verlegd naar het tafereel naast de speeltuin. Opnieuw werd er nu naast het doel geschoten, afzwaaiers die opvallend vaak in de buurt van de familie Beerens rolden. Maar nu werd er voluit gesprint om de bal te mogen ophalen. Alles om maar in de buurt te komen. Dáár, op enkele meters van hun voetbalheld werd de blik verlegen afgewend en bleef het stil. Gelukkig hebben ze het vroeg door: met idolen praat je niet.
Vanmorgen keken de jongens op Fox naar de herhaling van AZ tegen Heracles. De Alkmaarders wonnen glorieus. Guus Hupperts stond op de plek van Beerens. Met een prachtige boog joeg Hupperts de bal in de bovenhoek, waarna hij werd bedolven onder medespelers en complimenten van de commentator.
Jongste was minder onder de indruk: "Die had Roy Beerens ook wel gemaakt."

vrijdag 8 augustus 2014

Voor hem en haar

Eén van de grootste gruwelen van de moderne tijd is een bezoek aan de kapper. Nadat mijn vriendin al weken klaagde over woekerend neus- en oorhaar en mijn wenkbrauwen als Blauwe regen mijn blik vertroebelde, viel het niet langer uit te stellen. Ik moest gisteren. Het begon al in de wachthoek. Om te voorkomen dat de vrouw naast me over haar krulspelden begon, dook ik in een tijdschrift. Een oude Privé. Relatieproblemen in de familie Krabbé en een nieuwe darmspoeling voor Patty Brard. Uit het raam staren hielp ook niet. Een oud-collega passeerde op het trottoir en trok wild zwaaiend mijn aandacht.
"Hé hallo! Naar de kapper?"
Nee, ik zit hier voor een nieuwe glasverzekering, pik.
Het ergste moet dan nog komen: de kappersstoel. Je staart doodsbang naar jezelf in de spiegel. Daar zit je. Gevangen onder een zeil met dalmatiër-motief dat ruikt naar een aftershavemix van vier vorige klanten. Je kunt geen kant meer op. Naast je staat de beul vrolijk te wapperen met een kammetje en een schaar.
"En, hoe zou je het gehad willen hebben?"
Gisterenavond, opgelucht en kortgewiekt, zag ik PSV ploeteren in Oostenrijk. Op de bank zat Memphis Depay, ook met een nieuw kapsel. Depay bij een kappertje in Pölten, ik was daar graag bij geweest.
"Ik will gerne ein Hahnekamm, Herr kapper."
"Wie, bitte?"
"Ich, Memphis."
"Nein, wie soll ich die Haare schneiden?"
"Für mich, Memphis Depay, ein Hahnekamm."
En dan gewoon met een springschans op je kruin invallen en de wedstrijd beslissen. Dan ben je een grote.

dinsdag 5 augustus 2014

Zomerstop

Nadat we terug waren gekeerd van een verre reis, pakten onze jongens de draad weer op waar ze hem twee weken geleden hadden laten liggen: op het veldje met een bal. Het WK voetbal in Brazilië echode daar prettig na. De teams die ze met buurtvriendjes vormden werden Colombia ("Ik ben Gammes!") en Duitsland genoemd en oudste kwam binnen om de slagroombus uit de koelkast te halen. "Om de muur op afstand te houden," was zijn antwoord op de vragende blik van zijn moeder. 
Vanuit het keukenraam zag ik dat de wedstrijd tussen de Colombianen en de Duitsers onbeslist eindigde, het kwam aan op penalty's. Dat had nog veel voeten in de aarde. Terwijl de ploegmaatjes geknield en schouder aan schouder in de middencirkel wachtten, begon een spelertje aan de lange wandeling naar de penaltystip. Onderweg werden kruisjes geslagen en omhoog gekeken, precies zoals Di Maria, Neymar jr. en Dirk Kuijt het een maand geleden hadden laten zien. Toen de laatste penalty werd gemist, stortten de verliezers ter aarde met de handen voor het gezicht en stoven de winnaars (de Duitsers, altijd weer de Duitsers) uitzinnig uiteen. Eén landde op zijn knieën in de zandbak, een ander deed bovenaan de glijbaan 'de boogschutter'.
Een kwartiertje later, nadat alle papiersnippers waren opgeruimd, hing jongste verveeld in een luie stoel.
"Pap, wanneer begint de Eredivisie weer?" 
"Dit weekend, jongen."
"Mooi."
Het had hem lang genoeg geduurd.