zondag 10 juli 2016

Oogst

Dat hoofd van Ricardo Queresma met die ganzenveer en de getatoeëerde traantjes vat het toernooi natuurlijk perfect samen: we wilden graag gekieteld worden, maar het resultaat was om te janken. Ook David Guetta deed, net voor de wedstrijd, een duit in het EK-zakje. Dat moet je kunnen, voor het oog van Europa als een IJslandse linksback aan een paar knopjes draaien en dan verwachten dat het hele stadion met jou de Horlepiep gaat dansen. Fransen hebben dat sowieso niet zo goed begrepen. Of het nou om een Peugeot of een schimmelkaasje uit de Dordogne gaat: de creativiteit is vaak ver te zoeken.
Cristiano Ronaldo, die weet normaal wel raad met de Franse slag. De Portugese ijdeltuit op een plein in Parijs tussen de schilders met hun aquarelkoffertjes en hun ezeltjes met karikaturen van Brad Pitt en Marilyn Monroe, ik mag daar graag naar kijken. In zes afgemeten passen grist hij een straatschilder de alpinopet van het hoofd en smijt hem in de Seine. Dan het sprongetje achterwaarts en de armen wijd.
"Zuuuuuu!"
In de finale wachtte het Franse elftal de originaliteit van Ronaldo niet af. Na enkele minuten werd hij gevloerd, waarmee het amusement als een kleiduif uit de wedstrijd werd geschoten. Tweeëntwintig mannetjes in blauw en rood die, onder een wolk van motten, elkaar krampachtig de bal toespeelden, dat is wat er overbleef.
"Let maar op, dat worden penalty's," zei Daniël de Ridder naast Schut en Borst. Als er in dit toernooi een lichtpuntje aan te wijzen valt, is het De Ridder die als d'Artagnan op de bank in al die wedstrijden zocht naar Musketiers, al was het er maar één. Een ex-voetballer in de studio met een warme stem, na vier weken voetballen is het, hoe mooi zijn tanden ook in een rijtje stonden, een magere oogst. Dát, en een nieuwe voetballer van wie de naam verrukkelijke bekt. Om mezelf te troosten, riep ik het enkele keren na het laatste fluitsignaal: Umtiti! Umtiti! Umtiti!

zaterdag 2 juli 2016

De grens over

Diep in Nordrhein Westfalen zit een goede pizzeria. Il Matrimonio. Het eettentje, ingeklemd tussen een snelweg en een grote fabriekshal, wordt gerund door Gertrude en Paolo. In de keuken regeert Italiaans temperament. Elk gerecht voorziet Paolo van een geheime kaas uit Parma en een passievol gezongen aria van Verdi, terwijl Gertrude, een nuchtere blondine uit een arbeiderswijk van Herzogenrauchbach, met Duitse pünktlichkeit de gasten op hun wenken bedient. Al 40 jaar laten ze het EU-parlement in Brussel zien waar het juiste mengsel van Europese ingrediënten toe kan leiden: heerlijke pizza's.
Je verzint het niet, uitgerekend in de gelagkamer van dit culinaire verbond, ver weg van het zelfmedelijden in Nederland en het verdriet van België, zag ik de derde kwartfinale, de clash van de Duitsers en de Italianen.
"Toll!" zei Gertrude. Ze ontving me met open armen bij de ingang.
"Bellisimo!" schreeuwde Paolo vanuit de keuken, "In de rust staat het nog 0-0, wedden?" Naast het zingen van opera's, is het gokken op wedstrijden zijn grote hobby. Paolo's kookkunst stelde me niet teleur. Nog voor de volksliederen dampte een pizza Graziano voor mijn neus, een houtovenpizza met veel ui en paprika, ragfijn van elkaar gescheiden door een strakke lijn. Gretig pookte Paolo het vuurtje daarna op.
"Wedden dat Parolo zo een gele kaart pakt?"
"Bonucci gaat nog scoren, hoeveel wil je inzetten?"
"Dat wordt een verlenging, wedden?"
De spanning tijdens een strafschoppenserie is vaak snijdend, maar in Il Matrimonio werd die weggemasseerd door een tiramisu met karamelsmaak en veel "Mama mia's!" van Paolo bij alle missers.
"Es war wieder eine schöne Abend," keuvelde Gertrude bij het afscheid. In de keuken gooide Paolo er nog een hoge C uit, terwijl hij het fornuis kuiste. De vrede in het eethuisje had geen moment gewankeld: Gertrude pakte met haar vaderland de winst, Paolo de geldpot en morgen brandde de oven gewoon weer bij een nieuwe kwartfinale. Diep in de nacht passeerde ik bij Venlo de grens. Terug naar de helaasheid der dingen.