dinsdag 28 januari 2014

Frontsoldaat

Goed nieuws voor alle bouwvakkers die naar de eredivisie willen. Tom Beugelsdijk bewijst dat je met een bloemkoolhoofd en noeste arbeid een heel eind kunt komen. In de ogen van Beugelsdijk is voetballen simpel: mouwen opstropen en strijd leveren. Tom is daar heel goed in, oorlog maken. Ook in een winkelstraat of op een marktplein. Binnen twee minuten heeft ie bonje. Slaat ie de groenteman met een bos winterpeen in zijn nek.  
Aan het ongepolijste imago van de ADO-verdediger werd dit weekend een verrassende vaardigheid toegevoegd: die van voorspeller. Beugelsdijk fluistert medespelers in het oor wie het winnende doelpunt gaat maken. 
Toms vrolijke ontboezeming werpt een nieuw licht op de bingoavond in het buurthuis voor bejaarde ADO-fans in de Haagse Schilderswijk. Vrijdagavond werd daar verrukt gereageerd op de plotse komst van de stoere voorstopper. Het enthousiasme veranderde in verbazing toen Beugelsdijk met zijn voorkennis na de fruitmand en de cd van Harrie Klorkestein ook de hoofdprijs voor zich opeiste, een dinerbon bij snackbar Ed Kroket. In het buurthuis is gelaten gereageerd op Beugelsdijks prijzenregen. Ook de sponsor stelt geen vragen bij de opmerkelijke gang van zaken. "We zijn juist erg benieuwd welk menu Beugelsdijk gaat kiezen," aldus meneer Kroket. Beugelsdijk zelf windt er geen doekjes om:
"Ik voorspel een patatje oorlog met een berenklauw."

zondag 26 januari 2014

Nek

"Mag ie nog 'ns op acht-één-negen?" vroeg jongste.
Omdat de gasten aan de tafel van Matthijs weinig boeiden, zette ik het scherm met een paar drukken op teletekst 819. De tussenstand in de eredivisie. Jongste ging twee stappen van de televisie staan, de benen gespreid, één arm over zijn buik, een vuist ondersteunde zijn kin. Hij staarde naar de ranglijst zoals Joost Zwagerman naar een schilderij van Marc Chagall. Alsof ie ineens een hoofd in de wolken ontdekt. Of nog erger, een zwevende koe.
Ik schrok er een beetje van.
Wat was hier aan de hand? Had ik even niet opgelet? Was voetbal een nieuw vak op school en had ie morgen een toets over het linkerrijtje? Jongste vertrok geen spier, alleen zijn ogen rolden over de cijfertjes. Hij leek verdorie op Russell Crowe in A beautiful mind. Kreeg jongste ook beelden door over een onheilspellende toekomst? Ontdekte hij ook een wereldwijde samenzwering in het aantal gewonnen wedstrijden van de Eagles en het doelsaldo van AZ? 
Minuten verstreken. Ik verdween naar de keuken voor een kopje koffie, maar bij terugkomst in de huiskamer was er niets veranderd. Ik las de zaterdagkrant, schilde de aardappelen en streek boven de bonte was. Toen ik beneden kwam stond jongste nog steeds als bevroren.
"Zullen we wat gaan doen? Straks krijg je nog kramp of een stijve nek," vroeg ik bezorgd. Ineens draaide ie zijn hoofd in mijn richting.
"NEC? Staan onderaan. Negentien gespeeld, achttien punten. Vier gewonnen, zes gelijk, negen verloren. Tweeëndertig goals voor, vijftig tegen."
Triomfantelijk keek ie me aan. Ik twijfelde geen moment, direct ingeschreven voor een pubquiz.

vrijdag 24 januari 2014

Roze panter

Eén van de best bewaarde geheimen uit de het Nederlandse voetbal is het kooktalent van Kenneth Vermeer. Thuis, ver verwijderd van de boerenkoolstamppot van Veltman en het broodje potvis van Sigthorsson, is Vermeer de absolute heerser van zijn eigen kookeiland.
Een wok op het vuur en lekker jongleren met ui en aubergines. Moeiteloos houdt de doelman drie paprika's in de lucht. Sinds zijn plekje op de reservebank zelfs vier. Die gemiste voorzet in de eerste helft in de kwartfinale tegen Feyenoord, het verbaasde Kenneth zélf nog het meest. In zijn eigen keuken, voor een pastagerecht uit Sicilië of een eenvoudige stoofschotel, plukt ie ze zó uit de lucht.
Na zijn misser hupte Vermeer met opgeheven hoofd terug naar zijn doel; inspector Clouseau die laat weten dat de situatie volledig onder controle is. 
Maar iedereen zag het. Terwijl Boilesen sprintte om de schade te herstellen, werd de rangorde bevestigd: Cillessen is de keeper van Ajax één. 
Na afloop van de wedstrijd schreef Vermeer zich direct in voor een intensieve kookcursus in Frans-Guyana. Het culinaire avontuur begint in juni en duurt een paar weken. Kenneth verheugt zich op nieuwe recepten met tropisch fruit en leguanenbloed. Een voorgerecht met kifti-kiftisla en een paprika. Liefst niet oranje.

donderdag 23 januari 2014

Grof vuil

We komen er graag, bij Ikea. Een groot deel van onze inboedel is van Zweeds design. Deze keer komen we thuis met de plafondlamp Svørre, het bijzettafeltje Harkö, een diepvrieszak gehaktballetjes en een speledingetje voor de jongens. Terwijl mijn vriendin en ik met volle concentratie de lamp installeren, richten de jongens zich op Bjärre, de meegebrachte pluchen voetbal. 
Oudste zet de bal voor. Jongste raakt hem achter zijn standbeen. Het  hakballetje van Graziano Pellè krijgt in onze huiskamer navolging voor boekenkast Billy.
"Doelpunt," gilt jongste. Zijn huzarenstukje duwt Joe Speedboot en het halve oeuvre van Wolkers van de plank. Daar blijft het niet bij. Het kost twee geknakte kaarsen, een gebroken fotolijstje, een vloek en een zucht, maar na een half uurtje hangt de nieuwe lamp boven de eettafel. Van een afstandje bekijkt mijn vriendin het nieuwe decor.
"Ja, zo is het goed," zegt ze voldaan.
De oude lamp is bedankt. Met een fraai boogje gooit mijn vriendin hem in de kliko. Toch zeker jaren hing ie boven de braadpan en werd het avondeten in een aangenaam licht gezet, maar hij is al vergeten voordat de vuilnisman hem meeneemt. 
"Welke naam had ie eigenlijk?" vraagt mijn vriendin.
Ik kijk haar vragend aan.
"Welke Ikea-naam had ie?" zegt ze.
"Ik denk de Toivonen," antwoord ik.

zondag 19 januari 2014

Reserve

De Wii staat aan. Manchester United neemt het thuis op tegen West Ham. Een makkelijk potje, maar jongste hangt erbij als een Amerikaanse schaatser op een niet-Olympisch jaar. Ongeïnspireerd. Het is in ieder geval niet de houding die je van een spits op Old Trafford mag verwachten. Bezorgd vraag ik wat er aan de hand is.
"Ik zit op de bank," zegt ie flets, terwijl zijn duim plichtmatig over de knoppen van de remote control glijdt. Op het scherm zie ik dat Rooney en Van Persie elkaar de bal toespelen, Abrahams is inderdaad in geen velden of wegen te bekennen. 
Ik ben verbaasd. 
Jongste heeft zich op eigen kracht in dit spel gemanoeuvreerd, ook was meneer de genius achter zijn spectaculaire transfer naar Manchester. Hoe kun je op de reservebank belanden als je zélf aan alle touwtjes in dit poppentheater trekt? 
"Ik weet de juiste knop voor wisselen niet," zegt ie sip.
Tja.
Het leven van een jonge topsporter gaat niet over rozen. Samen dragen we dit wereldleed en kijken zwijgend naar de matte wedstrijd op de televisie. Manchester United komt ook nog op achterstand. De gifbeker moet werkelijk helemaal leeg. Op het scherm juicht de spits van West Ham met gebalde vuisten.
"Hij heeft zo'n lelijke paardenstaart," zegt jongste in zijn afkeer, "net als Iemorienoviets."
Ik begrijp precies wie hij bedoelt, maar het komt er erg grappig uit.
"Wié bedoel je?" vraag ik gemeen, maar hij heeft me door. Hij zendt me een dodelijke blik en herstelt zich dan prachtig.
"Zlatan."

vrijdag 17 januari 2014

Het zwarte gat

Op YouTube viel ik in een filmpje waarin de Gouden Bal wordt uitgereikt aan de wereldvoetballer van het jaar. Het is een prachtfilmpje. De schoonheid zit hem niet in Franck Ribéry, die als genomineerde close in beeld wordt gebracht en verbaasd om zich heen kijkt als ware hij René van der Gijp op het Boekenbal. Het mooie zit hem ook niet in Cristiano Ronaldo die, eenmaal op het podium, Sepp Blatter terugbrengt tot wat ie in wezen is: een boekhouder met burn-outverschijnselen. Het zit hem ook niet in de Oscar-tranen tijdens het dankwoord.
Nee, het absolute hoogtepunt van het filmpje zit in de laatste seconden waarin alle aanwezigen in de zaal zich weer richten op de presentator van de voorstelling: Ruud Gullit. 
De oud-voetballer is dáár, op een verhoging met een microfoon voor zijn kortgeknipte snufferd, volledig op zijn plaats. Gullit komt thuis. Met een zeer vrolijk gezicht bedankt hij de mensen voor hun aandacht. 
In die pretoogjes gloort een nieuwe toekomst.
Ik voorzie vele mogelijkheden. Ruud Gullit als opvolger van Lucille Werner bij Lingo. Ruud Gullit die lenig Ter land, ter zee en in de lucht aan elkaar praat en het absolute hoogtepunt: Ruud Gullit als presentator van John de Mols nieuwste kijkcijferkanon: Sterren bakken cupcakes met sterren.
"Hoe kwam je op dat idee, Gordon, zo'n cakeje met de voorhuid van Geer?"
De diepe leegte na het afsluiten van Gullits voetbalcarrière wordt afgesloten. Eindelijk, na alle mislukte trainersavonturen en het lome slenteren met Estelle door de PC Hooftstraat heeft ie zijn plekje gevonden. 
Ruud Gullit is weer te benijden.

donderdag 16 januari 2014

Dik over rood

Vandaag is de aankomst van Seedorf in San Siro, we weten allemaal hoe dat gaat aflopen. Clarence is met zijn rolkarretje nog niet over de drempel of hij valt alle medewerkers als familieleden bij het kerstdiner in de armen. En iedereen krijgt een advies toegefluisterd. Seedorf is daar heel goed in, knuffelen en adviezen fluisteren. 
Gianluca, de stoere barista in het spelershome, is de eerste die hij op de schouders tikt. Dat ie voortaan een kopje cappuccino schenkt met linksgedraaide geitenmelk uit de Andes. Want dat schuimt zo lekker. De conditietrainer drukt ie een inlegzooltje van Wit-Russisch pandabont in de handen en de fysiotherapeut moet de Tibetaanse draaitechniek eens proberen, met de rechterduim. 
De meisjes van de administratie, de materiaalman, Nigel de Jong en Urby; iedereen krijgt na een warme knuffel een goed advies. Ook Berlusconi, die in een donker hoekje van de directiekamer de nieuwe stagiaire inwerkt, wordt een nuttige tip in het oor gefluisterd: "Sil, in Suriname gebruiken we ook dát gat."
Ik vrees dat Clarence Seedorf gelijk heeft.
Ik denk dat hij verstand heeft van goede koffie en looptechnieken. Dat ie weet hoe je Balotelli moet temmen. En dat er voor iedereen een wereld open gaat als je het Surinaamse gaatje hebt ontdekt. Het lot van AC Milan is in gouden handen.
Cruijff deed dat ook, doorlopend adviseren. Die ging bij het biljart in het oude spelershome van Ajax ook achter Piet Keizer staan om de juiste stoot aan te geven. "Dik over rood, pik."
Met voetbalprijzen wint Seedorf al lang van iedereen, vandaag begint zijn inhaalslag als trainer. Het is een kwestie van tijd: na Cruijff hebben we binnenkort een tweede oud-voetballer op eenzame hoogte.

maandag 13 januari 2014

Peper en zout

Zondagochtend. Met jongste hang ik onderuit op de bank, de voeten relaxed op tafel. We kijken na een samenvatting op de BBC, naar een kort vraaggesprekje met de Tsjechische doelman van Chelsea. De keeper staat erbij als het hoofd buitenbeits van een doe-het-zelfzaak in een kleine provinciestad, op zijn hoofd ligt een dood marmotje.
"Wie is dat?" vraagt jongste. Zonder helm herkent hij de keeper niet.
"Petr Cech," zeg ik.
Jongste reageert verbaasd. Petr Cech staat bij hem in hetzelfde hoekje als onze pizzakoerier, die houdt ook altijd zijn helm op. Even is ie uit het lood. Hoe kan het dat de doelman, die net op grootse wijze voor Chelsea  ballen uit de doelmond tikte, nu in beeld staat als een doodgraver met het kapsel van Buddy Holly?
De wereld van jongste is overzichtelijk. Op maandag begint school, op woensdag valt de Donald Duck op de mat, op vrijdag eten we pizza en in het weekend is Petr Cech een keeper met een helm. 
"Hij ziet er zo gek uit," zegt jongste onthutst.
Het is ook vreemd. Johan Derksen zonder snor, Sesamstraat zonder meneer Aart, een allround-toernooi zonder Claudia  Pechstein; je raakt ervan in de war. Sommige zaken horen bij elkaar als een peper-en-zoutstel, maar de situatie wordt gered door zijn moeder. Op het moment dat de BBC een nieuwe samenvatting start, komt ze met een ochtendhumeur de trap af.
"Voeten van tafel!" zegt ze streng. Een bevel dat vaker klinkt.
Jongste voldoet opgelucht aan de opdracht. Sommige zaken blijven gelukkig altijd bij het oude.

zaterdag 11 januari 2014

Overwinteren

Ed de Goey is mijn steun en toeverlaat. In tijden van verwarring en diepe crisis beeld ik me in hoe hij in een Waalwijkse tussenwoning in zijn favoriete stoel zit. Geen fauteuil, Ed zit niet in meubels die hij niet kan spellen. Een kopje koffie in de hand, in de andere een lekkere kletskop die in zijn snorharen kruimelt. Als de nood echt hoog is, denk ik er ook de bliepjes van Lingo bij en dat vertrouwde geluid van het graaien in de ballenbak. Dan kan ik er weer een tijdje tegen.
Bij het zappen zag ik hem ineens weer. Ik bleef bij het beeld hangen, als een schipper die zijn boot in veilige haven brengt. Daar stond ie, op een prachtig groen trainingsveld ergens in Dubai Dibbie, of hoe die overwinterplekken voor eredivisieclubs ook mogen heten. In tijden waarin ik op zondagavond zeven uur teruggeworpen wordt tot het schansspringen in Oberstdorf en de rondjes van Sjinkie Knegt richting Sotsji, is het beeld van Ed de Goey op een grasveld in het Midden-Oosten meer dan een reddingsboei. De keeperstrainer nam met boogballetjes de doelman van RKC onder vuur. In mijn herinnering droeg hij een felgekleurde bermuda met een patroon van banaantjes en riep hij korte kreten: "Hop, hop, hop!" Meer heb ik in zo'n winterstop niet nodig.
Ter geruststelling fantaseerde ik over De Goey na de middagtraining. Met frisgewassen haren buigt ie zich op het zonnige balkon van zijn hotelkamer over een sudoku, vier sterren. Ik bedacht er ook nog een tafeltje bij, met meegebrachte Nobo-spritzen.
Over een week begint het weer, Twente tegen Heracles. Met Ed aan mijn zijde red ik het wel.

donderdag 9 januari 2014

De knuppel in het hoenderhok

Florian Sprautz, in de buitenwijk van de Duitse provinciestad een bekend gezicht. Normaal postuur, licht kalend, driedagenbaard. De mensen zien hem druk sjouwen in zijn jeanswinkel met spijkerbroeken en stoere topjes. Altijd in de weer met paspoppen en nieuwe verkoophoekjes in zijn winkel voor vrijetijdskleding, nur für Männer.  
Florian zou zo maar de nieuwe liefde kunnen zijn van Thomas Hitzlsperger, de profvoetballer die stoer voor Bayern München, VFB Stuttgart, Aston Villa en Everton speelde en gisteren bekend maakte dat hij homoseksueel is. Een dapper besluit, Hitzlsperger had ook in alle anonimiteit voor zichzelf kunnen kiezen. Zijn statement vormt een prachtige springplank voor andere voetballers die met hun seksuele identiteit worstelen en volgens Gijp overwegen of ze niet beter in een kapperszaak kunnen gaan werken.
Hoe zou dat gegaan zijn, zo'n gesprek bij de Hitzlspergertjes thuis?
"Florian, we moeten eerlijk zijn. Ik treed ermee naar buiten."
"Aber Thomas, niet iedereen zal het begrijpen."
"Dat weet ik, maar kan ik op je rekenen?"
"Selbstverständlich, ik sta achter je."
Thomas Hitzlsperger heeft zijn voetballoopbaan enkele maanden geleden beëindigd, maar graag had ik gezien dat ie met zijn voetbaltas in het stadion arriveert en met zijn Florian bij de spelersvrouwen aanschuift. Die schijnwereld vol Gucci-tasjes, siliconentieten, vals Sylvie Meis-geloens en sieraden waar de hele bevolking van Ethiopië een jaar van zou kunnen eten; ook in dat hoenderhok mag gerust een knuppel.
Maar de eerlijkheid van Hitzlsperger, voorlopig is het al mooi genoeg.

woensdag 8 januari 2014

Panna

"Kierkiets!" schreeuwt jongste als hij de bal handig door mijn benen tikt. We spelen buiten een partijtje één tegen één.
"Wie?" vraag ik, ook om de aandacht van de hoon af te leiden.
"Bojan Kierkiets!" De rechtsbuiten van Ajax is zijn pannakoning. Sinds kort is het een hot item. Je mag een partijtje met dubbele cijfers verliezen, hoog over schieten voor open doel of verdedigen als een kameel met woestijnvrees zoals Bruma; het is allemaal geen probleem. Als de bal maar niet door je benen gaat. Dan ben je het haasje en rolt de hoon in vloedgolven over je heen. 
"Vandaag open huis, meneer?"
"Koopavond?"
"Zegeltjes erbij?"
Er staat ook weer een straf op. Eén panna is de vaatwasser uitruimen, twee keer vernederd worden betekent zelfs een week de tafel dekken voor het avondeten. Ik zie het aan de ogen van jongste als hij weer op me afstormt: hij is erop uit. Als een bankdirecteur met voorinformatie sluit ik behoedzaam mijn benen en wacht zijn actie af. Dan gaat de voordeur open, ik kijk een nanoseconde op. Zijn moeder, ze richt zich op jongste.
"We gaan zo eten. Wil je even de tafel dekken?"
Jongste maakt meesterlijk gebruik van de consternatie, met zijn linkerteen tikt ie de bal tussen mijn stokken door. 
"Nou, kom je nog?" vraagt zijn moeder, terwijl jongste met het shirt over zijn hoofd een vliegtuig imiteert. Met gebogen hoofd loop ik langs haar naar binnen.
"Laat hem maar," zeg ik verslagen. "Het is weer eens mijn beurt."

zondag 5 januari 2014

Parel

We waren een middag op de kinderboerderij. Ik zocht een bankje uit en keek rustig hoe alle kinderen enthousiast van hok naar kooi hupten.   
In de ren naast me zag ik een wollig dwergkonijntje. Hij zat zielig in een hoekje te janken en maakte hoge piepgeluiden. Ik noemde hem Van Peperstraten. Er zaten sowieso veel bekenden in de kooien. Achter een hoog gaas paradeerde een pauw, wijdbeens en de verentooi wijd opengesperd. Iedereen moest zijn schoonheid zien. Precies Cristiano Ronaldo. Een paar meter verder commandeerde een haan als Cruijff hoe de hennen moesten lopen in het kippenhok en in de vogelkooi zag ik een zwartgekuifde parelhoender met een strakke zijscheiding: Graziano Pellè.
Maar mijn blik bleef lange tijd gericht op een oud, krakkemikkig hok. Daar lag ie, in  een dikke laag modder onder een zacht winterzonnetje; het hangbuikzwijn. Zijn buik stond bol en hij had een dikke kop, maar van zijn krachtige rug was het af te lezen; ooit was hij een jonge big geweest. Een krachtig zwijn dat stevig op de grond had gestaan. Echt zo'n hangbuikzwijn dat andere hangbuikzwijnen trots maakte dat ze een hangbuikzwijntje waren. Aan alles kon je zien dat zijn tijd erop zat. Hij maakte zich niet druk om de wratten op zijn rug en al het gedoe om hem heen. Zijn beste tijd lag ver achter hem, zijn taak was klaar.
Oudste kwam naast me zitten. Ook hij keek naar de dikkerd in de modder. 
"Hoe zou hij heten?" vroeg ie na een poosje.
"Eusébio," zei ik.

vrijdag 3 januari 2014

Megatransfer

Het transferwindow van januari, dat wordt genieten. Hilarisch amateurtoneel met technisch managers en spelersmakelaars als B-acteurs op een houten vlonder in het dorpshuis. Na de pauze houdt het publiek de adem in; de komst van de nieuwe vedette lijkt af te ketsen op de afkoopsom en de auto van de club. Wedden dat het 31 januari  alsnog rond komt, kort voor middernacht? 
Jongste doet er niet zo moeilijk over.
"Ik speel nu bij Manchester United!" roept hij, met de afstandsbediening van de Wii in zijn hand. Abrahams speelde enkele weken geleden nog in de spits bij Cristal Palace, een klein clubje in de marge van de Premier League. Moest ie in duel met voorstoppers als John Terry, Skrtel en Vincent Kompany. 
Op zijn FIFA 13 start hij de wedstrijd Manchester United tegen Southampton. Ik zie Abrahams tussen alle mancunians het veld op lopen. In tegenstelling tot Christian Eriksen en Bony kent hij weinig aanpassingsproblemen. Moeiteloos draait de nieuwe spits mee in het combinatiespel van Nani en Wayne Rooney.
"Wat was eigenlijk de transfersom?" vraag ik.
"Wat bedoel je?"
"Hoeveel miljoen heeft Manchester United voor je betaald?"
"Niks," zegt jongste, terwijl ie op het beeldscherm handig een pass van Ryan Giggs controleert, "ik heb moeten betalen om bij Manchester te mogen."
Met verbazing kijk ik naar de tv. Abrahams, de nieuwe spits van Manchester United die Van Persie op de bank houdt en nu de openingstreffer scoort tegen Southampton, draait de zaken om.
Ik ben geraakt. Op Old Trafford, de wereld van miljoenensalarissen, dure Ferrari's en klatergoud, betaalt een speler gewoon contributie.
Ik zie hem glimlachen op zijn driezitter in Helmond, Berry van Aerle.

donderdag 2 januari 2014

Geschorst

Een zespersoons stoeltjeslift met zitverwarming, veel beter wordt het niet. Ik rag hier namelijk de hellingen af met open hol. Het zachte masseren van de kringspier voelt aan als een godsgeschenk.
Mijn snelheid is een absolute noodzaak; ik moet oudste bijhouden. Jongste hijgt hem al in zijn nek. Ze denderen over de Alpenflanken als albums van Die Toten Hosen. Ze gaan hard. Zeer hard.
Studio Sport met het Granny Smith-hoofd van Ron Jans, de fratsen van Cristiano Ronaldo of de avonturen van F9: alle voetbalperikelen lijken hier tussen de bergen te verdwijnen als een duinkonijn in de handen van Hans Klok. Gelukkig houdt jongste me in de stoeltjeslift bij de les.
"Ben je vandaag al onderuit gegaan?" vraagt ie aan zijn broer. Als oudste knikt, trekt jongste zogenaamd een kaart uit zijn borstzakje. Ik maak die armbeweging als hij zijn bord niet leeg eet of een penetrante geur achterlaat op het toilet.
"Vallen is geel. Twee keer vallen is rood. Dan moet je de piste verlaten," zegt ie streng. Een uur geleden moest ie ineens plassen. Niet in het berghutje, maar halverwege een rode piste. Aan de zijkant hield ik hem voorover. In de sneeuw las ik twee letters toen ik hem dichtritste.
"Wat betekent dat, AJ?" 
"Ik had niks meer voor de A en de X," antwoordde ie.
Een andere medereiziger in de lift, een skileraar rechts naast mij, houdt me ook scherp. Op zijn ski-jas staat zijn naam: Lothar. Der Lothar is nogal een zeur. Hij verbiedt zijn leerlingen te zingen ("Ruhe, bitte") en ze mogen unbedingt nicht schaukeln.
Vijf minuten later zien we de skileraar terug op de piste. Hij ligt met zijn snufferd vol in de sneeuw, zijn ski's tien meter lager. Het klasje staat er in een kring omheen. Oudste is al een stip aan de horizon, maar jongste stopt. Hij zet zich in de Makkelie-stand en trekt direct rood. Jongste laat zich niet foppen. 
Meneer Matthäus heeft zich weer eens laten vallen.

woensdag 1 januari 2014

Verbroedering

In Oostenrijk zitten we in een skigondel op weg naar een Alpentop. Oudjaarsavond hangt aan vele oogleden en rommelt her en der met maagzuur. Tegenover ons zitten twee Duitsers. Konditorei Willi Kupfernagel, Hamburg staat in sierletters op hun jassen.
De ene heeft lang blond haar. Hij lijkt op Hans Klok. Helemaal als ie het raampje opent en een frisse bergwind door zijn lokken laat waaien. Een duinkonijn dat uit zijn rugzak springt, het zou geen verrassing zijn. 
"Ollie, wo ist der Bernd?" vraagt Klok aan zijn dikke buurman. Ollie is de banketbakker die de gebakjes in de Konditorei voorproeft.
"Bernd ist gestern gestürzt am Pisten. Muskelfazeriss," zegt Ollie.
Prachtig woord. Muskelfazeriss. Het trekt een luik open naar oude zaterdagavonden met Die Sportschau op de ARD. Dat ringbaardje:
"Ein Zitterspiel am Betzenberg."
"Die Hannoveranen brauchen die Pünkte."  
"Muskelfazeriss für Klaus Fischer."
De banketbakkers zien niet dat ik opgewonden door een ver verleden googel. Klok richt zich opnieuw op Ollie.
"Möchten Sie da oben am ersten ein Schoko?" vraagt ie.
Dan houd ik het niet meer.
"Ja, toll! Ein Schoko mit Sahne!" schreeuw ik uit, waarna alle Sportschau-klassiekers eruit knallen. "Fabelhaft! Ein Superspiel der Borussen!" Ik loop leeg als een ballon op een kinderfeestje. "Glanzparade der Torwart! Fostenschuss von Jürgen Grabowski! Das Ungeheuer macht ein Supertor!"
In de gondel valt een pijnlijke stilte.
Klok sluit geschrokken het raam en mijn vriendin kijkt me aan met de blik van Maxima na een uitglijder van Willem-Alexander, maar Ollie geeft geen krimp. 
"Das Ungeheuer? Horst Hrubesch, das war ein Riesenspieler," zegt ie rustig. Alsof ie een aardbeiencoupe van slagroom voorziet. Het ijs in de cabine is in ieder geval gebroken. We wisselen in razende vaart onze speerpunten uit. In vogelvlucht: de wreeftrap van Wolfgang Overath, Heino, de kin van Martin Jol, Harry Decheiver, marsipulami's, Frau Van der Vaart, Arjen Robben, de DFB-Pokalfinale van '89. Het hoofdstuk Louis van Gaal is net aangesneden als de gondel het eindstation bereikt. Samen tellen we de bergtoppen. Daarachter liggen nieuwe voetbalavonturen, het WK lonkt. Hans Klok tovert een verrassende winnaar uit zijn rugzak, nu wel:
"Die Niederlände, genau."
Een kwartier geleden wisten we niet van elkaars bestaan, nu gaan we gezamenlijk op de foto als het team dat de WK-finale heeft gewonnen. Alleen het confettikanon ontbreekt. Ollie, de banketbakker uit Hamburg, Hans Klok en ik; we duiken gebroederlijk het nieuwe jaar in.


Voor iedereen: veel voorspoed in 2014!