dinsdag 30 december 2014

Uiteinde

Met haar fraaie billenpartij in een witte skibroek staat mijn vriendin aan het fornuis. Ze blijft me verbazen. Na aankomst bij ons appartementje trok ik niet alleen koffers met warme truien en snowboots uit de kofferbak, ik vond er ook een complete EHBO-doos, een gourmetset, naaigerei, een fles Baileys en een grote pan met flessen zonnebloemolie, krenten en twee pakken oliebollenbeslag.
"Om acht uur moet Barney darten," zegt ze, nadat ze met de behendigheid van Jamie Oliver drie oliebollen op de rug heeft gelegd in de gloeiend hete pan. Gehaast zoeken de jongens met de afstandsbediening naar Sport 1, maar de zender waarop Mighty Mike gisterenavond gehakt maakte van zijn tegenstander, laat nu een voetbalveld zien en Real Madrid en AC Milan maken zich gereed voor de aftrap. De jongens kijken elkaar aan alsof ze bij de FEBO een goulashkroket bestellen, maar een entrecote met pepersaus in het bakje vinden. 
Terwijl een nieuwe schaal oliebollen op tafel komt, scannen we de opstellingen. Alle sterren doen mee en het wordt al snel een doelpuntrijk potje, maar de wedstrijd verwarmt alleen de vele sjeiks op de tribune en jongste naast me op de bank.
"Gaaf, pap, Real tegen Milaan kijken op vakantie," juicht ie. In zijn ogen is een oefenwedstrijd in het verre Dubai voor de sponsor, precies hetzelfde als een Champions-Leaguefinale.
Niet veel later volgt het toetje als Van Barneveld alsnog door een blondine met ferm opgebonden borsten naar het WK-dartspodium wordt geleid. Barney speelt als Manchester United tegen Bayern München. Hij bakt er niets van, maar maakt in de laatste minuut wel de winnende goal. Zijn onverwachte zege wordt echter verpest door 87 oliebollen in onze magen die als dronken zeelui in het onderruim wanhopig naar de uitgang zoeken. 
En dan moet oudjaarsdag nog beginnen. 

maandag 29 december 2014

Tiefschnee

Het appartement in Oostenrijk heeft een klein televisietoestelletje. Nadat oudste zich over de afstandsbediening heeft ontfermt, haalt hij aan het einde van een lange rij Duitstalige zenders ook Nederland 1 en 2 tevoorschijn. Vaag beeld, dat bij toverslag verbetert als er iemand als een menselijke mast naast het toestelletje gaat staan. 
We schakelen in op zondagavond net voor zeven uur: Studio Sport. Bij gebrek aan competitievoetbal eind december, kijkt Henry Schut terug op het WK van Brazilië. Hugo Borst en teckel Messi zijn er ook weer. De jongens nestelen zich op de tweezitter en gaan er eens goed voor zitten. Ik offer me op en ga naast het toestelletje staan.
Ze vinden het erg grappig, hun vader als een kerstboom naast de televisie, die de openingswedstrijd tegen Spanje toont. De eerste skidag gloeit na op hun wangen. Oudste pakte elke piste in de houdgreep als een judoka met zwarte band, jongste had meer moeite. Het bewolkte weer beperkte zijn zicht zodanig dat hij recht in een sneeuwrand skiede. Met een boogje dook ie in de tiefschnee, zijn ski's vonden we een klein kwartiertje later.
"Je rechterhand iets hoger, pap!" kraait jongste nu.
Mijn verhoogde arm herstelt het beeld, net op het moment dat Blind zijn voorzet in het strafschopgebied zwiept. Voor de zoveelste keer zien we hoe Van Persie zijn hoofd tegen de bal zet, waarna hij met een boogje in het gras belandt.
"Kijk! Precies zoals jij vanmiddag!" zeg oudste tegen zijn broer, terwijl hij naar het beeldscherm wijst. Meteen kruipt de schrik terug op het gezicht van jongste, alsof hij zijn kille zweefduik herbeleeft. Voor een moment kijken ze exact hetzelfde, jongste op de tweezitsbank en Casillas, de doelman van Spanje, die op tv angstig de bal over zich heen ziet zeilen.

maandag 22 december 2014

Topjaar

Met zijn vieren zaten we rond de kerstversieringen. Oudste hing boven een sfeertekening met arrenslee en een rendier dat in de verte iets van Rudolf had, jongste keek met zijn moeder naar een film van Mees Kees.
"Vond jij het een goed jaar, pap?" vroeg oudste.
Ik dacht na over 2014. Op vele plekken stond de wereld in brand, maar in de huiskamer, met het gezin bij de warme kachel, ging het eigenlijk hartstikke goed. Klein geluk kriebelde aan onze voeten.
"Volgens mij wel, jongen. Een uitstekend jaar. Wat vond jij ervan?"
Oudste stopte even met kleuren en krabde met zijn potlood aan zijn kin. 
"Leuk! Het stekelvarken dat we op vakantie zagen vond ik nog het leukste. En gitaarles! Wel jammer dat het konijn dood is gegaan."
Jongste hing half op de schoot van zijn moeder. Op tv liep de aftiteling. Mees Kees had alles weer tot een goed einde gebracht.
"Mam, vertel nog eens over Bruma en die andere PSV'ers," zei jongste.
Mijn vriendin zuchtte een keer diep en begon voor de achtste keer aan het verhaal dat ze op het werk in de receptiehal enkele spelers van PSV had zien staan. Ze is niet zo goed in voetbalnamen en pas na een uur foto's zoeken op Google was Bruma de enige die boven water kwam, maar jongste vond het een topverhaal.
Met beide armen vleide hij zich warm om de middel van zijn moeder die hem hielp met douchen en aankleden, hem (net als oudste) zes, zeven keer per dag knuffelde en 's avonds toestopte, bordspelletjes met hem deed, op school meehielp, hem aanmoedigde bij de F'jes, zijn lievelingskostje kookte. En die nu ook nog op het werk zomaar PSV'ers tegen het lijf liep.
Ja, ook voor jongste was het een prima jaar.

Mede namens oudste, jongste en hun moeder wens ik iedereen fijne feestdagen en een voorspoedig 2015!

woensdag 17 december 2014

Fallrückzieher

De jongens bedachten een nieuw spel. Op de inrit zetten ze een mini-goal neer en de trampoline werd een eindje opgeschoven. Het was de bedoeling om vanaf de trampoline met een omhaal, over de tuinmuur, op de inrit doel te treffen. Ze tuimelden dat het een lieve lust was, oudste en jongste.
"Pap, wil jij het ook eens proberen," vroeg oudste uitdagend.
Hoe moeilijk kon het zijn?
In mijn hoofd gingen luikjes open met beelden van Klaus Fischer die in de Sportschau achterovervallend voor Schalke scoorde, de bicycle kick van Alexi Lalas, Van Basten tegen FC Den Bosch. Met een kwiek sprongetje stond ik op de trampoline, veerde een paar keer en begon aan mijn ruimtereis. Op het hoogste punt, perfect in vleermuispositie, trof ik vól de opgeworpen bal. Twee paar kinderogen volgden geconcentreerd de baan van mijn schot, dat niet in het goaltje, maar op het platte dak van de buren twee huizen verderop eindigde.
Dat was niet helemaal de bedoeling.
"Eh, ja,... de jongens hebben de bal op je dak geschoten," zei ik laf toen ik er een minuutje later aanbeldde. Een ladder uit de schuurtje bracht uitkomst. 
Met de bal weer in mijn handen excuseerde ik me nogmaals, maar de buurman maakte er niet zo'n punt van.
"Ach, zo zijn ze, hè, ... die kleine jongens..." De ironie in zijn stem liet aan duidelijkheid niets te wensen over. Hij had me door.

maandag 15 december 2014

Zondagmiddagmarathon

Een zondagmiddag staat hier doorgaans in het teken van een boswandeling of een gezinspotje Triviant junior, maar nu mijn vriendin plichtmatig haar zondagsdienst vervulde en oudste een oefenmiddag met zijn dansgroep op de agenda had staan, wisten we er wel raad mee.
"Lekker hè," zei ik tegen jongste.
Met een gebakken eitje op schoot keken we naar de wedstrijd van Ajax die om half één op Fox Sports begon. De rest van de middag zou de competitiewedstrijd van PSV brengen, waarna de avond met Feyenoord vanuit de Kuip zou starten. Vanuit onze luie zitposities zagen we hoe Ajax naar de winst freewheelde.
Toen PSV op het punt van beginnen stond, richtte jongste zich op mij.
"Zit jij op George?" vroeg ie op serieuze toon.
In mijn rug vond ik inderdaad zijn knuffel. De oranje aap keek me aan met zijn gebruikelijke vrolijke grijns. Zorgvuldig zette jongste George naast zich op de driezitsbank, het teken dat zijn club kon beginnen.
Mijn vriendin kwam thuis toen het buiten al schemerde en de wedstrijd van Feyenoord tegen het rustsignaal liep. In één oogopslag overzag ze de situatie.
"Zitten jullie al de gehele middag voetbal te kijken?" vroeg ze, niet zonder verontwaardiging. We knikten voldaan, als twee gasten die schaamteloos uitbuikten na een langdurig menu met veel liflafjes in een sterrenrestaurant. 
"Waar is George?" vroeg jongste opnieuw, toen niet veel later ook oudste aansloot. Hij vond zijn knuffelvriend onder twee kussens. Met zijn vijven op een rijtje behaalden we in de Kuip, moe maar tevreden, de eindstreep.

zondag 14 december 2014

Winst

Het F-team van jongste maakt niet veel indruk in de competitie. Twee gelijke spelen, de rest verloren. Zaterdagmiddag, na weer een verliespartij, zat jongste langdurig op de schoot van mijn vriendin. Als een hangbuikzwijntje dat tegen de moederspenen schurkt, liet hij zich door de haren kroelen. Even dacht ik dat jongste troost zocht voor de nederlaag, maar dat wuifde hij snel weg.
"Nee, hoor. Gewoon even knuffelen."
Vanmorgen sprintte jongste, nauwelijks aangekleed en tanden gepoetst, weer fris en fruitig naar de grasmat in de buurt. Het veldje lag er, met het ochtendvocht, de vele herfstbladeren en de grauwe lucht, winterklaar bij, maar het weerhield jongste en zijn buurtvrienden er niet van om een ouderwetse partij drie-tegen-drie te starten.
Ik ging even kijken, hangend over het hek.
Het werd al snel een pandemonium van vrolijke slidings, schoten op de lat en saves met keepershandschoenen in felle kleuren. Tikkie-takkie-voetbal van het zuiverste soort. De bal ging rond als glühwein op een winterfeest. Doelpunten werden gevierd als vliegtuig of met de klassieke vuist in de lucht, aangevers werden met een priemende wijsvinger netjes bedankt.
"Hoeveel staat het eigenlijk?" riep ik van een afstandje.
Iemand mompelde "Eh..., 19-17 of zo," maar niemand wist het precies. De gedachte dat een wedstrijd per se gewonnen moet worden is waarschijnlijk een volwassen idee. Na ruim anderhalf uur sjokten de jongens huiswaarts, op weg naar een boterham. Hun trainingspakken waren besmeurd met modder en een voldaan gevoel. Tussen de zandvegen op het gezicht van jongste was een gulle glimlach zichtbaar.
"Ik heb gescoord met links," zei ie.
Meer winst kon een koude zondagmorgen in zijn ogen niet opleveren. 

donderdag 4 december 2014

Arjen in Rio

Oudste en jongste wilden voor hun goede schoolrapporten een keer uit eten, maar aan tafel in het knusse restaurantje bleef het opvallend rustig. Dat kwam omdat beiden een boek hadden meegenomen dat ze van Sinterklaas kregen. Toen het tafelmeisje de bestelling kwam opnemen, zat oudste gebogen in 'Arjen Robben en het WK in Rio', jongste was niet uit 'Arjan Robben en de finale van de Champions League' te slaan. Een schrijverscollectief had zich blijkbaar op de belevenissen van Robben gestort en deze avonturen bleken zó spannend dat ze alleen even opkeken toen het broodmandje met kruidenboter op tafel kwam.
"Hoe ver is Oranje al in Rio?" vroeg ik met een sneetje in mijn mond.
"Huh, ...eh, ... ze hebben net gewonnen van Spanje," zei oudste afwezig. 
"Dan moeten ze nog tegen Chili en Australië. En Mexico en Costa Rica," voegde jongste eraantoe. Hij had deze zomer goed opgelet.
Toen het hoofdgerecht werd opgediend, verruilde jongste zijn boek voor de frietjes, maar oudste bleef bladzijde na bladzijde wegvreten. Hij moest inmiddels al bij de halve finale tegen Argentinië aangekomen zijn, schatte ik.
Net op het moment dat het tafelmeisje de toetjes bracht, sloeg oudste zijn avontuur in Rio dicht. "Yes! Nederland heeft de finale gewonnen van Brazilië!" zei ie. Mijn vriendin keek geschrokken op van haar tiramisu.
"Wat? Hebben we gewonnen?" vroeg ik, met opgetrokken wenkbrauwen.
"Ja, en Arjen scoort de winnende goal!" juichte oudste.
Ik begreep meteen dat het prettig toeven was in de boeken van Robben. In die wereld is geen plaats voor gemiste penalty's in de halve finale. In lichte euforie betaalden we de rekening. Oudste trok zijn shirt over het hoofd, jongste gleed op zijn knieën richting de kapstok. Als wereldkampioenen verlieten we het eetcafé.

maandag 1 december 2014

Draak

Toen ik thuis kwam, hing jongste als een vorst in een fauteuil voor de televisie. Hij keek niet naar Spongebob of het Sinterklaasjournaal, maar naar Fox Sports, de herhalingen van het weekend.
"Welke wedstrijd is dit?" vroeg ik.
"Serie A haailaaits, AS Roma tegen Inter." Jongste zei het met de vanzelfsprekendheid waarmee een groenteman een kilo peren weegt op de markt. 
"Speelt Strootman?" wilde ik weten.
"Ja, en Totti, Pjanic en Gervinho ook," somde jongste op.
Na de wedstrijd van Roma tegen Internazionale kondigde een blonde mevrouw met strak opgebonden borstjes Juventus tegen Torino aan. Met toegeknepen ogen scande jongste de opstelling van Juventus.
"Buffon speelt niet," zei hij. 
Het beviel me prima om samen met jongste te kijken hoe Pirlo de wedstrijd voor Juventus besliste, maar opeens knaagde een pedagogisch stemmetje in mijn achterhoofd. Is al dat tv-kijken wel goed, zeurde ie. En meteen erachteraan de vraag of kennis van alle Serie A-clubs niet vervangen moest worden door nuttigere zaken. Ik capituleerde.
"Nu de tv uit," beval ik toen de samenvatting van Juventus afgelopen was. Jongste had er weinig moeite mee.
"Is goed, pap," zei hij enthousiast, "kom, dan gaan we darten!" 
Die zag ik niet aankomen. Buiten had ik onder het afdak het dartbord opgehangen dat de jongens gisteren in hun schoen hadden gekregen. Jongste had zijn jas al aan. "Pap, kom je?"
In mijn hoofd flitste een visioen voorbij, jongste dertig jaar ouder. Hij had een bolle kop, een bierbuik en een zevenkoppige draak van inkt op zijn rechterarm. Met zweet op zijn voorhoofd probeerde hij een triple 20 te gooien. Snel zette ik de tv weer aan. De blonde kondigde AC Milan tegen Udinese aan.
"Kijk gerust nog maar een wedstrijdje uit de Serie A," zei ik gehaast.