maandag 25 juni 2018

Mannetje

Zo’n leven als Cristiano Ronaldo, dat is dodelijk vermoeiend. Ik heb het wel eens geprobeerd. Naar de keuken bewegen alsof je rechtstreeks uit de catalogus van de Neckermann komt, vijf stappen achteruit zetten en dan wijdbeens naar een mandje aardappelen op het aanrecht staren. Op het moment dat de piepers dampend op tafel komen een hoge sprong met gebalde vuisten en de sixpack goed zichtbaar.
“Zuuuuuuuuuuuu!”
Cristiano Ronaldo, dat is het grootste huis in een villawijk in Wassenaar. De fundering wordt gevormd door geldingsdrang en zelfvertrouwen. Ronaldo is ervan overtuigd dat hij met een helm en raceschoentjes meteen poleposition staat naast Lewis Hamilton. In de krant Angela Merkel een G7 zien aankondigen en dan oprecht verbaasd zijn:
“Waarom vragen ze mij niet?”
Elk schoolplein had vroeger wel een Cristiano Ronaldo. Een jongen met de juiste schoenen en iets te witte tanden. Met een beetje werklust en gladde praatjes blufte hij zich naar een mooi rapport. Achter het fietsenhok voelde ie aan de tietjes van het mooiste meisje van de school, voordat hij met grote sprongen de maatschappelijke ladder beklom.
Als we om ons heen kijken zien we ze ook. André Rieu is de CR7 van de klassieke muziek. Eva Jinek van de praatprogramma’s. Trump van het wereldtoneel. Louis van Gaal, Mart Smeets, Hans Klok, Waylon, Peter R. de Vries, Thierry Baudet; ze zijn allemaal verwant aan de aanvoerder van Portugal. Ajax is als voetbalclub méér Cristiano Ronaldo dan Ronaldo zelf.
Aan tafel bij ‘VI Oranje blijft thuis’ zit ook Wilfred Genee elke avond Cristiano Ronaldo te wezen. Als je naadloos kunt schakelen van het doelpunt van Toni Kroos naar de Ajax-fouten in de zaak Nouri, dan kun je wat. Jan Boskamp zit ook aan die tafel. Soms wordt ie uitgelachen, af en toe deelt hij een stomp uit. Als Derksen vertelt over zaadvlekken in zijn onderbroek lacht ie verlegen. Als er iemand niét Cristiano Ronaldo is, is het Boskamp. Jan Boskamp is de totale berusting. Geen villawijk in Wassenaar, maar een hoekhuis in een Rotterdamse buitenwijk. Alle tijd en het geld hebben voor een culinair avontuur in een Michelin-restaurant, maar genoegen nemen met een bamischijf. Jan Boskamp is de keeper van Egypte, op 45-jarige leeftijd debuteren op een WK, zodat je de rest van je leven kunt vertellen dat je een penalty stopte tegen de Saudi’s.
Misschien zorgen mannen als Cristiano Ronaldo voor vooruitgang in de wereld, mensen als Jan Boskamp maken de wereld veel leuker.


dinsdag 19 juni 2018

Schorem

Okay, alle landen hebben één wedstrijd gespeeld. Robert Lewandovski en Sadio Mané deden op dinsdag nog een moedige poging, maar dé man van de eerste ronde op dit WK is al lang bekend: Mile Jedinak, de aanvoerder van Australië. Op zijn kin zit méér meer wildgroei dan op de complete kandidatenlijst van de PVV.
Op het WK, waar tatoeages op de keel en zorgvuldig geschoren haarlijntjes om de meeste aandacht schreeuwen, is de baard van Mile Jedinak een prachtige middelvinger. Tussen al die opgefokte reclamebelangen en persconferenties vol prietpraat, is de aanvoerder van de Socceroos een verademing. Onder al die gekkigheid volledig je eigen gang gaan, dan ben je een grote. Voor de wedstrijd Australië - Frankrijk kwam Jedinak achter zijn ploeggenoten als de leadgitarist van ZZ Top het veld op. Dat klonk ongeveer zo:
“Hé Griezmann, met je gekke juichgebaartjes met die vingertjes en die duimpjes, gaan we nog een beetje normaal doen? Pogba! Lapjeskat! Nog een kleurspoelinkje erbij of gaan we die bal eens even wegsteken? Oh, Umtiti, de handjes aan de bal? Mietje. Dan ros ik die penalty wel even binnen.”
Het Nederlandse voetbal schreeuwt om voetballers als Jedinak. Mannen die hun eigen gang durven gaan en lak hebben aan uiterlijk vertoon, het zou een WK een stuk dichterbij brengen. In Holland komen we niet verder dan Wout Weghorst, een blozende jongen met appelwangetjes en allle bijbelteksten van Johannes op de arm. Weghorst denkt dat je wedstrijden wint door stoer in de verte te staren. Gezichtsbeharing in Nederland gaat vaak niet verder dan de tweedagenbaard van Ronald de Boer. Te veel over nagedacht, voorgekauwde mode. Wat smakeloosheid betreft verdient het een plaatsje tussen spijkerbroeken met zorgvuldig aangebrachte kniescheuren en alle meubels van Ikea.
Ruud van Nistelrooy. Ja, hij zou het kunnen. Hij heeft stoppels waarmee je een schutting van ruw mahoniehout kaal schuurt, maar hij kiest voor de Braun op 3 en een vlekkeloos onderhouden kaaklijn. Dan sta je als Arie Boomsma de jeugd van PSV uit te leggen hoe ze moeten bewegen in het strafschopgebied.
Maar goed, Mile Jedinak dus. Nog twee wedstrijden zullen we hem zien spelen dit toernooi, als Robinson Crusoë verdwaald op het middenveld van Australië. Dat is ook wat je hem gunt na zijn voetbalcarrière, een onbewoond Bounty-eiland in de Stille Zuidzee. Ver weg van competities met krankzinnige geldbedragen en voetbaltoernooien in landen waar ze vliegtuigen met onschuldige toeristen uit de lucht schieten, vult hij zijn dagen met het knopen van een hangmat en het splijten van een kokosnoot. ‘s Avonds luistert ie naar het rustgevende geluid van de branding.
En dat ie zich dan pas scheert.

zaterdag 16 juni 2018

Crisis? What crisis?

Het WK voetbal van 2026 is deze week toegekend aan de Verenigde Staten, Canada en Mexico. Aan dit WK gaan 48 landen deelnemen. Ik houd wel van een beetje gekkigheid. Dat wil namelijk zeggen dat die Mannschaft hun eerste groepswedstrijd tegen Noord-Korea in Guadelajarra in de rust moet afbreken, omdat ze op tijd in het vliegtuig moeten zitten voor hun tweede poulewedstrijd in Montréal tegen Mongolië. Achtenveertig landen, dat zijn 12 poules van 4. Het is niet uitgesloten dat we dan in april al beginnen, met zo’n negen wedstrijden per dag. Mooi, nog voor het ontbijt de voorbeschouwing van Nieuw Zeeland tegen Finland met zo’n commercial van een buxusscherende Van Persie die een app verstuurt naar Neymar. Of Bayle. Of Buffon, dat mag ik kwijt zijn.
De openingsceremonie in 2026, je ziet het zo voor je. FIFA-voorzitter Infantino op de tribune geflankeerd door Trump en Kim Jun Un die elkaar duimpjes toespelen, omdat Dolly Parton op het veld wulps al haar hits staat te vertolken. En dat dan opnieuw Ronaldo aan de zijlijn verschijnt met een kind aan zijn zijde. De Braziliaanse Ronaldo is inmiddels dikker dan mijn tante Bertha uit Odiliapeel en die moet op de kermis inmiddels twéé kaartjes kopen om in de Hully Gully te worden toegelaten.
Want dat heeft het voetbal de laatste decennia geleerd. Het heeft twee absolute waarheden blootgelegd. De commercie heeft de sportiviteit op een onoverbrugbare achterstand gezet en voetbalsterren worden dik. CR7, die nu met Portugal iedereen aan flarden speelt, maar tijdens de openingsceremonie van 2026 met onderkin en een kind aan de hand naar de middenstip waggelt om 48 landen aan het WK voetbal te laten beginnen, zónder Nederland doordat de lichting van Frenkie de Jong zich tijdens de Play offs tegen Fiji-eilanden liet verrassen. Ja, dan is het pas écht crisis.