Reserve

De Wii staat aan. Manchester United neemt het thuis op tegen West Ham. Een makkelijk potje, maar jongste hangt erbij als een Amerikaanse schaatser op een niet-Olympisch jaar. Ongeïnspireerd. Het is in ieder geval niet de houding die je van een spits op Old Trafford mag verwachten. Bezorgd vraag ik wat er aan de hand is.
"Ik zit op de bank," zegt ie flets, terwijl zijn duim plichtmatig over de knoppen van de remote control glijdt. Op het scherm zie ik dat Rooney en Van Persie elkaar de bal toespelen, Abrahams is inderdaad in geen velden of wegen te bekennen. 
Ik ben verbaasd. 
Jongste heeft zich op eigen kracht in dit spel gemanoeuvreerd, ook was meneer de genius achter zijn spectaculaire transfer naar Manchester. Hoe kun je op de reservebank belanden als je zélf aan alle touwtjes in dit poppentheater trekt? 
"Ik weet de juiste knop voor wisselen niet," zegt ie sip.
Tja.
Het leven van een jonge topsporter gaat niet over rozen. Samen dragen we dit wereldleed en kijken zwijgend naar de matte wedstrijd op de televisie. Manchester United komt ook nog op achterstand. De gifbeker moet werkelijk helemaal leeg. Op het scherm juicht de spits van West Ham met gebalde vuisten.
"Hij heeft zo'n lelijke paardenstaart," zegt jongste in zijn afkeer, "net als Iemorienoviets."
Ik begrijp precies wie hij bedoelt, maar het komt er erg grappig uit.
"Wié bedoel je?" vraag ik gemeen, maar hij heeft me door. Hij zendt me een dodelijke blik en herstelt zich dan prachtig.
"Zlatan."