Sepp Blatter heeft het weer gedaan. De FIFA-baas kondigde een minuut stilte aan om Nelson Mandela te herdenken, maar na elf seconden lispelde ie al in de microfoon welke landen in pot 4 zaten. Ik geef het je ook te doen. Een minuut je muil houden terwijl de tepels van de presentatrice in je rug prikken.
Ik word er ook altijd een beetje ongemakkelijk van, van zo'n minuut stilte. Dan stond je op een veld naar je voetbalschoenen te loeren, doordat de secretaris van de club plotseling was overleden. Je diende hem te herdenken, maar het enige wat je te binnen schoot, was hoe hij de vrouw van de voorzitter in de billen kneep en dat hij altijd hard door de kantine boerde.
Of het moment van stilte in het crematorium als je oudoom is overleden. Terwijl Borsato zachtjes zingt dat afscheid nemen niet bestaat, sta jij je af te vragen of je thuis de thermostaatknop wel omlaag hebt gedraaid en of er nog sjalotjes gehaald moeten worden voor de ovenschotel.
Nelson Mandela. Een minuut stilte is in zijn geval ook wat magertjes. Alsof je de honger van een olifant wilt stillen met een bolletje brie. Een zwarte verkeersagent in Kinshasa of een studente medicijnen uit de townships die baanbrekend werk doet in de strijd tegen Aids: er zullen duizenden momenten zijn die zijn leven herdenken. Mandela, dat is het allerhoogste podium.
Sepp Blatter bereikt die hoogte niet. Hij dondert vooral van podiums af.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten