woensdag 25 december 2013

Goddelijk

Onder de kerstboom lagen de laatste cadeautjes van december. Tussen de scheurkalenders en het vrouwenluchtje, was er één pakje voor mij; twee mannenslips van een nieuw merk, CR7. 
Op advertenties in de krant en sporttijdschriften kwam hij regelmatig voorbij, Cristiano Ronaldo met een stoere onderbroek om de gespierde billen. In zijn ogen stond de blik van Hans Kraay jr. die op dolle duikavond Sophie betrapt met de winterschilder, maar het lichaam straalde alsof het 4x goud op de Spelen ging winnen, een magneet die acht uur per dag bloedmooie vrouwen van zich af moet slaan. Cristiano Ronaldo en zijn eigen onderbroekenlijn; het leek een gouden combinatie.
Boven, in de slaapkamer, trok ik het slipje aan. Maar hoe ik ook draaide voor de spiegel, ik zag hem niet verschijnen, die vrouwenmagneet. Mijn vriendin zag de Olympische kampioen evenmin. Het varkenshaasje dat vanaf de kerstdis als een godenzoon naar me had geknipoogd, zagen we wel. Hij hing nu als een verlept rolletje over de elastieken band. 
Ik wist het vantevoren. Als ik bij de kapper de foto van George Clooney aanwijs, lijk ik na een kwartier meer op de volleybal van Tom Hanks in Cast Away. Een wreed lot; een enkeling wordt als engel geboren, de rest moet het doen met een bochel en een hangend oog. Je kunt Ronald Koeman een pot brylcreem op de kruin smeren en in zeven Armani-pakken steken, Graziano Pellè wordt ie niet. 
Gisteravond, terwijl mijn vriendin al in bed lag, probeerde ik het nog één keer. Ik trok mijn buik in, pompte veel lucht naar mijn borstkas en nam de houding van Ronaldo uit de advertentie aan. In de spiegel leek het nu best wat. 
"Kijk eens, niet gek, hè?" vroeg ik.
"Slaap lekker, Cristiano," zei mijn vriendin, voordat ze zich dijenkletsend in de dekens draaide. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten