Het is zoals het is

Er gaan dagen voorbij dat ik niet aan Berry van Aerle denk. Berry, dat is de tijd van de Opel Kadett, hele middagen aan het zwembad en cassetterecorders die liedjes afspeelden van Tears for Fears en Spandau Ballet. Mannen hadden nog een snor, ook ná november. Berry van Aerle was bijzonder, hij deed normaal. Hij denderde gewoon hard langs de zijlijn en gaf dan een voorzet. Gullit tikte ze binnen.
Van Aerle zag ik deze week op televisie. Hij was dikker, had een kaal hoofd en duwde een karretje een studio binnen waar een voetbalkwis werd gehouden. Er werd veel gejuicht in die studio. Bijvoorbeeld na een antwoord op een vraag over Kluivert of over de kont van Hennie Meyer. Op het karretje van Van Aerle stond een doos. De presentator haalde er een opgezette meeuw uit. Iemand begon hard te schreeuwen.
"Treijtel! Eddy Treijtel!"
Het publiek begon weer te juichen, er werden highfives uitgedeeld. Iemand gleed met zijn knieën over de studiovloer alsof hij het winnende doelpunt in een finale had gescoord. Mannen sprongen bij elkaar in de armen. De presentator vroeg wat de tussenstand was. Een meisje in een scheidsrechtershirt kwam naar voren. Terwijl ze de tussenstand in de Italiaanse taal vertelde, keek iedereen in haar truitje. Toen werd er weer een vraag gesteld. Over het WK van '82 en een stadion in België. 
Daarna werd het ineens stil. Doodstil. Iedereen keek naar een man op de tribune in een voorleesstoel. Het was Marcel van Roosmalen, een schrijver met lang haar en wallen onder zijn ogen. Hij las een verhaal voor over Theo Bos, de oud-speler van Vitesse die dit jaar overleed aan alvleesklierkanker. Uit het verhaal bleek dat Theo Bos ook een voetballer was die gewoon deed, net als Berry van Aerle. Toen de schrijver klaar was met het verhaal, gingen alle mensen staan. Ze klapten hard voor het verhaal over Theo Bos. De presentator, de deelnemers, de mensen op de tribunes; iedereen in de studio waardeerde dat enorm, normaal doen.
Maar dat deden ze zelf niet.