Pond gehakt

"En," vroeg een man met de just-out-of-bed-look-krullen van Tom Egbers, "heb je dit jaar nog leuke stadions bezocht?" Hij stelde de vraag aan een vent die naast me stond te wachten bij de slager. Hij leek op Mark Rutte.
"Genoeg," zei Rutte. Zijn pretoogjes begonnen nog harder te glimmen toen ie aan zijn lijstje begon. "Standard Luik, Leverkusen in februari, met de auto naar Brentford in het voorjaar." Rutte bleek een liefhebber.
"Je was toch ook naar Bayern geweest?" vroeg Egbers.
"Ja, voor de Champions League tegen City. Mooi stadion. Maar de mooiste was van Dukla Praag, daar zagen we de derby tegen Bohemians."
"Praag? Cool! Vier rundersaucijzen, graag," Egbers was aan de beurt.
"In november zijn we ook nog naar Deventer geweest," ging Rutte verder, "naar de Eagles. En we wilden ook naar de Euroborg, maar Gert mocht niet." Ik had geen idee waarom Gert niet naar de Euroborg mocht en ik hoopte dat Egbers dat zou vragen, maar die vond het nu tijd om voor te dragen uit eigen werk:
"Voor mijn verjaardag heb ik twee tickets gekregen voor Paris St. Germain. Van Anita. Ze wilde met me naar Parijs." Ik probeerde het me voor te stellen, Egbers en Anita, op een terrasje bij de Eiffeltoren.
"Was Zlatan goed?" vroeg Rutte, "eh..., de gourmetschotel van Van Vonderen, alstublieft." Hij was ook aan de beurt. Of Ibrahimovic goed speelde met Egbers en Anita op de tribune kreeg ik niet meer mee. 
"Zeg het maar, meneer," zei het slagersmeisje tegen me.
"Een pond gehakt, graag. Runds," zei ik. Het meisje had mijn bestelling in een oogwenk klaar. Met een pakketje gehakt verliet ik de slagerij. Maar met een nieuw lijstje in mijn achterhoofd. 
Nog te bezoeken stadions in het nieuwe jaar.