Jiskefet

De jongens wilden met me ezelen, een nieuw spel. Ze namen me mee naar buiten.
"Ik ben Siektersen," zei oudste, toen we met de bal op de inrit stonden.
"Ik ben Sjeune," zei jongste.
Ze hadden net een poster van Ajax gevonden in de Voetbal International.
"Okay, dan ben ik Siem de Jong," zei ik.
De regels voor ezelen waren heel simpel, volgens oudste. Iets met kaatsen tegen de muur en je mocht elkaar naaien. En als je vier keer verloor, was je een ezel. Maar het reglement bleek, na aanvang, flexibel:
"De poort telt ook mee!"
"Bij start mag je twee!"
"Schampen kan!"
"Hak mag stil!"
"Twee keer raken na overslaag!"
"Poort telt niet mee bij vier!"
"Naaien mag niet terug!" 
"Snap je het niet, pap?" vroeg oudste na een paar minuten. Ik keek blijkbaar een beetje onnozel.
"Jaja, ... nee, .... eh .... natuurlijk wel!" zei ik. Ik voelde me opeens heel erg Edgar. Alsof elk moment Storm om de hoek kon komen, met een ordner in zijn hand. 
"Zo heren. Aan het stiften?"
In no time had ik de E, de Z en de E verzameld, maar ik gaf me niet gewonnen. Een smerige kaats van jongste wist ik met mijn knie te pareren en ik stond meteen in balans om het vervolg van het spel af te wachten, maar oudste pakte de bal in zijn handen.
"Na smeer no knie," zei hij lachend. Het klonk als Jos die het had over Jack-in-the-box. Jongste was het volledig met hem eens. Alle ellebogen konden op tafel. "De L erbij. Je ligt eruit, pap."
Ik sputterde nog wat tegen, maar het spel was uit. Met de bal en de buit onder de arm stapten de jongens naar binnen. Toen we in de keuken kwamen, vroeg hun moeder hoe het was gegaan. Oudste wees naar achteren.
"Siem de Jong hier is een ezel," zei ie.