Jongste rende juichend door de huiskamer. Er was gescoord. Na twee rondjes om de eettafel en een high five met zijn moeder keerde hij terug naar zijn Wii.
"Met wie speel je?" vroeg ik.
"Manchester United. Tegen Milan," antwoordde jongste. Op het scherm werd er weer afgetrapt.
"Wie scoorde er?" wilde ik nog weten.
"Ween Roenie," zei jongste, terwijl hij de bal van Vidic naar Carrick passte, "Roenie is echt wel de beste van Manchester."
Ik keek hem verbijsterd aan.
Waar had ik gefaald? Op welk moment in de opvoeding had ik ongemerkt een verkeerde afslag genomen? Twee maanden eerder had jongste een Oranje-shirt gekregen met Van Persie achterop. Een duidelijke knipoog toch? Hoeveel zetjes in de rug heb je nodig? En nu wist jongste zonder blikken of blozen te melden dat hij Rooney echt wel de beste van Manchester United vond.
Wayne Rooney verkiezen boven Robin van Persie. Dat is heftig. Dat is Picasso die met verf en kwasten bij je op de stoep staat afwijzen, omdat je liever op de winterschilder wacht. Dat is op een camping in Zoutelande gaan zitten, terwijl je ook mee kunt op een cruise door Carraibisch gebied. In hemelsnaam, dat is het aanzoek van Beyoncé weigeren en trouwen met Sugar Lee Hooper.
Terwijl ik koortsachtig naar oplossingen zocht om deze dwaling te corrigeren, eindigde de wedstrijd tussen Manchester United en Milan. Jongste legde zijn afstandsbediening neer en zette de tv uit.
"Wat eten we vanavond?" vroeg ie aan zijn moeder.
"Gebakken aardappelen met scholfilet in dillesaus. En rucola," was het antwoord. "Maar we kunnen ook friet halen," voegde ze eraan toe.
Ik hield mijn adem in. Nu kwam het erop aan.
"Geen friet," antwoordde jongste. Hij trok een gezicht alsof hij konijnenkeutels op zijn boterham vond.
Gelukkig, er was nog hoop.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten