Met een boog

Oudste is erg creatief. Op een groot vel papier had hij een pretpark getekend. Compleet met achtbaan, spookhuis en een kassa. Aan tafel kleurde ik samen met hem de tekening in.
In een andere hoek van de kamer zat jongste. Met zijn Wii speelde hij met FC Groningen tegen FC Twente. Onder luid gejuich rende zijn spits naar het Twente-doel.
"Oh, wat mooi!" gilde jongste. Hij is Evert ten Napel wel vaker te snel af.
Op het televisiescherm lag Michailov verslagen op de grond, terwijl de bal met een fraai boogje in het doel verdween. 
"Mooie goal," zei ik, "hoe doe je dat, zo'n boogje?" Trots wees jongste het knopje op zijn afstandsbediening aan. "Een stift!" riep ie glunderend.
Verstrooid keek oudste op van zijn werkstuk. "Welke kleur?" 
Jongste reageerde niet. Hij keek geboeid naar het feestje rondom de doelpuntenmaker. Volgens Ten Napel was het Matavz.
"Tim Matavz? Die speelt toch bij PSV?" vroeg ik.
"FIFA 11", antwoordde jongste geërgerd. Het klonk als John van den Brom die op een persconferentie reageert op een stomme vraag.
"Hij lijkt niet echt blij met zijn wereldgoal," probeerde ik nog. De computer-Matavz nam de felicitaties in ontvangst als een man die zich bij de apotheker meldt voor een aambeienzalfje. Opnieuw was jongste geïrriteerd. "Dat hoort gewoon zo, papa. Dat is stoer!"
Intussen had oudste aan tafel een nieuw vel gepakt. Hij tekende een toverfee, deze keer. Door het pretparkproject was een dikke streep getrokken. 
"Wat is er mis met deze?" vroeg ik.
"Gewoon, mislukt," antwoordde oudste. Hij verfrommelde het papier tot een balletje en wierp het achteloos weg. Met een fraaie boog belandde het pretpark in de prullenbak. De gedachte schoot als een verrukkelijk luchtje van Cacharel door mijn hoofd: de jongens beheersen het allebei, de stift.