Jongste zat in een wak. Door de vele regenbuien werd de wedstrijd van F9 afgelast. Ontroostbaar hing ie in de bank. Om hem uit zijn depressie te halen, zette ik teletekst op. Pagina 804.
"Kijk, de selectie van het Nederlands elftal," zei ik iets te vrolijk. Het klonk als een Filippijn die na de tsunami zijn huis terug vond.
Samen namen we de lijst door. "Cillessen, ...Krul, ...Martins Indi, ...Veltman..."
"Veltman? Wie is Veltman?" wilde jongste weten.
"Joël Veltman," antwoordde ik, "een jonge verdediger van Ajax."
Vanuit de keuken meldde mijn vriendin zich in het gesprek.
"Van Ajax? Daar speelt toch Moisander. En Wensdil?"
"Denswil," zei oudste over de rand van zijn Donald Duck, "Stefano Denswil." Het selectiebeleid van Louis van Gaal hield nu het hele gezin bezig.
"Is ie goed, pap, die Veltman?" vroeg jongste. Tja, is Veltman goed? Hoe leg je uit dat je na één goede wedstrijd naast Robben en Van Persie aan het ontbijt in Huis ter Duin kunt zitten?
Om me er vanaf te maken stelde ik een partijtje op de inrit voor. Met zijn drieën stormden we naar buiten. Het was geen zaterdagochtendwedstrijd met F9, maar toch. Ik ging op doel.
"Ik ben Van der Sar," zei ik. Ik ben al jaren Van der Sar.
Oudste koos voor Van Nistelrooy. Hij heeft ook een voorkeur voor oude helden. Jongste krabde aan zijn achterhoofd. Hij dacht na. Met zijn andere hand stuiterde hij de bal enkele keren. Toen was hij eruit.
"Ik ben Veltman!" riep hij en gooide de bal omhoog om het potje te starten. Het gaat hard met het Nederlandse voetbal, bedacht ik me. Eén goede bloktackle in de Arena en je belandt met een poster in vele jongenskamers.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten