Ongevaarlijk

“Mag de televisie aan? Freek op safari begint zo meteen,” vroeg oudste.
Oudste heeft eindeloze bewondering voor Freek Vonk. Knuffelbioloog. De man die aan bij tafel bij DWDD vogelspinnen en tijgerpythons over de arm van Matthijs van Nieuwkerk laat kruipen. De natuurliefhebber die thuis Eva Jinek op de bank heeft zitten, maar met nog meer vuur ergens in Afrika bovenop een krokodil duikt, vervolgens een keer met zijn kop schudt en dan voldaan de camera in kijkt: “Supergaaf!”
In deze aflevering stond Freek kromgebogen in een wildreservaat in Zambia. Als Kromowidjojo dook hij in het struikgewas. Toen de stofwolken waren opgetrokken, stond Vonk met een reuzenhagedis in zijn hand, een varaan.
“Die heeft hij thuis ook,” zei ik, “eentje van twee meter, als huisdier.” Oudste keek me aan alsof ik een sprookje vertelde.
“Serieus,” ging ik verder, “zo'n beest ziet er boosaardig uit, maar Freek heeft hem getemd. Hij doet niets, zijn naam is Johan.”
Op een tweede scherm keek ik naar PEC Zwolle tegen FC Twente. De Tukkers hadden het moeilijk. Aan het begin van de tweede helft kwamen ze zelfs op achterstand. Langs de lijn stond Michel Janssen. Driftig probeerde hij de bakens te verzetten.
“Goh, die trainer van Twente is boos,” zei oudste. Op de achtergrond zat Alfred Schreuder op de bank, de man zonder diploma die in Enschede, zo weet iedereen, aan de touwtjes trekt.
“Nou, hij kijkt wel boos, maar hij doet eigenlijk niets,” antwoordde ik.
Ze leken ineens veel op elkaar. Johan, de varaan van Freek Vonk en de schaduwtrainer van FC Twente.