Ineens is Ola Toivonen bezig met een charme-offensief. Heldere blauwe ogen, een grappig ongeschoren baardje. Kapitein Iglo strooide tegen Zagreb met steekballetjes alsof het vissticks waren.
Dat is vreemd.
Bij Toivonen denk ik namelijk al jaren aan Kasper. Kasper is het jongetje dat op het schoolplein, achter de rug van de meester, aan de paardenstaarten van de meiden trok. Als we na de pauze binnenkwamen, had hij alle cupcakes van het jarige klasgenootje opgegeten. In de buurt stak hij stiekem vuilnisbakken in de fik. Niemand hield van Kasper.
Dolgraag wil ik geloven in een andere Toivonen. De Toivonen die thuis, achter de gordijnen, hulppakketten samenstelt voor Hongaarse weeskinderen. Een warm mens dat in de keuken stiekem gehaktballetjes van de Ikea bakt. Vanuit de huiskamer klinkt ABBA, zachtjes neuriet Ola mee met Fernando.
Ik verlang naar een Toivonen die de weg wijst. De ervaren voetballer die de andere PSV'ers uitlegt dat het profbestaan meer is dan een kinky kapper en een tatoeage van een zeemeermin in je nek. Iemand die de arm om Maher heenslaat en hem toefluistert om nu vooral geduldig te zijn. Een mentor die Jetro Willems met de voeten op de grond houdt.
Maar ik ben bang dat het lentebriesje van Toivonen van korte duur is. Een oprisping voor eigen voordeel. Dat we, als het nieuwe contract binnen is, de streken van Kasper weer gaan zien. Ik vrees voor rode kaarten voor Van Peppen en Lex Immers. Dat ze wild uithalen als tijdens een opstootje in de wedstrijd tegen PSV ineens iemand vol op hun voeten is gaan staan. Achter de rug van de scheidsrechter sluipt de dader weg.
Niemand houdt van Toivonen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten