Jeuk

Zondag was Maradona een paar seconden in beeld bij Studio Sport. Dat is niet zo vreemd. De Argentijn kon voetballen: grijnzend liet hij een bal op zijn rechterheup stuiteren, terwijl hij naar de middenpagina van de Playboy staarde. Wél opvallend was dat de camera Maradona ving bij een golfevenement in Dubai. Golf, dat is de wereld van de birdy en de fairway. Strak gemillimeterde greens, poloshirts van Ralph Lauren. 
Maradona mist die fijnzinnigheid. Hij is meer de man van de darkroom en het lijntje coke. Bij de bakker bestelt hij een zak krentenbollen met zijn tong in het oor van zijn vriendin. Hij is de coach van een vaag Arabisch team, die tijdens een persconferentie zwaar in de microfoon ademt, doordat een stoeipoes  onder tafel met zijn kleine Diego zit te spelen.
Maar dat moment dat hij thuis voorstelt om een golfclassic te bezoeken, daar was ik graag bij geweest.
"Kom vrouw, we gaan naar golf."
"Welke? De golf van Mexico?"
"Nee, met zo'n stok en een klein balletje en zo." 
"Oh, .... golf."
"Ja, golf. Waar is mijn geruite broek?"
"Je hebt geen geruite broek, Diego."
Wat zou het mooi zijn als Maradona, daar in Dubai, onder het lint door was gestapt en een driver ter hand had genomen. Met glimmende schoentjes en de haren strak achterover gekamd tuurt hij in de verte naar de green. Sereen gaat het balletje op de tee. De stilte. Dan de uithaal, stijlvol zwaait Maradona de club over zijn schouder. Ooohs en aaahs stijgen op uit de rijen, toeschouwers gooien hun hoedjes in de lucht. De camera zoemt in op de bal die met een grote boog op de green landt en tergend langzaam naar het vlaggetje rolt. Maradona verovert opnieuw de wereld: hij scoort een hole-in-one. 
Eén knappe slag en alle schandalen zouden zijn vergeten. Eén klap en het plaatje zou in ere worden hersteld: Maradona als icoon voor een hele generatie.
Maar dat gebeurde niet. Diego bleef achter het afzetlint, geeuwde en krabde waar het jeukte. Aan zijn zak.