Ik hou van Holland

Het wordt een mooie maand, november. Zware herfststormen in de stadions. Ik verheug me op natte wedstrijden in de Kuip. Ronald Koeman met dat hoofd als een rijtjeshuis, striemende regen die tegen zijn voorgevel slaat als Feyenoord zonder Pellè maar niet tot scoren komt. Marco van Basten, die voor de dug-out als een verzopen kamerplant ouderwets juicht bij een doelpunt van Finnbogason, dan kan ik weer een week vooruit.
Knotsgek, dat woord wil ik niet meer horen. De mensen die de Nederlandse competitie krankzinnig vinden, laat ze lekker verdwijnen naar Spanje, met zijn paëlla en de Seat Toledo. Dat gedweep met die El Classico. Pingelen als Messi, dat zie ik hier op het veldje ook. De betweters die het spel van Demouge ongepolijst vinden, laat ze verplicht kijken naar de Serie A. Eén wedstrijd in San Siro en je wilt op je knieën terug naar Cambuur en PEC, terug naar de vrolijkheid van Bram van Polen.
Terwijl iedereen over de schutting kijkt voor de perfecte balaanname in Engeland en een Superspiel van Bayern München, verlang ik naar de doelpunten van Filip Kurto, het gezicht van Piet Velthuizen na een stift van Ritzmaier, een hoofdwond van Kolder. Ik ben benieuwd of dat gekkie van een Sana weer een nieuwe coupe heeft en of Cocu een lok achter zijn oor strijkt als Toivonen een vinger in het oog van een Bulgaar prikt. Ik word gelukkig van het staartje dat danst op de rug van Antonia, een één-tweetje van Tadic met Mohktar, een liedje voor Jeroen Verhoeven, een uitzending van Studio Sport, gewoon om zeven uur. Heeft de BBC dat eigenlijk, een presentator die met een piepstem zijn afscheidsspeech begint? 
Maar het meest verheug ik me nog op AZ. Het komt door Maarten Martens. De Belg ziet er uit als een worstverkoper bij de HEMA, maar hij heeft een linkerbeen als een keu. Martens voetbalt zoals Raymond Ceulemans vroeger biljartte: met een perfect gevoel voor snelheid en ruimte steekt hij de bal voor de voeten van Aron Jóhannson. Alkmaar ontploft.
En dat Dickie dan juicht.