Uppercut

Het beeld zoemt al enkele dagen prettig door mijn hoofd. Louis van Gaal wandelend door de straten van Manchester. Compleet met bolhoed op het kippenhoofd, een tweedjasje en een opgerolde Sun onder de arm. De bondscoach in Engeland, het kan niet anders; dat wordt smullen. De eerste dag van Van Gaal als nieuwe coach op Old Trafford, het laat zich makkelijk uittekenen.
"Hoezo een kopje thee? Ik zie dat anders. Omdat jullie al 200 jaar een kop thee drinken in de namiddag, zou ik aan de Pickwick moeten? Daar ben ik het niet mee eens. En zo'n rechte pink is slecht voor de bloedsomloop. Een glas chocomel, graag."
Louis van Gaal daalt neer in het land waar ze stoïcijns links rijden en verschrompelde worstjes eten bij het ontbijt. Een eigenheimer die maar in één visie gelooft: die van Louis van Gaal. Hoe zou dat vallen op het trainingscomplex van Manchester, als de stem van Louis er over de velden gaat schallen:
"Goeeed! ..... Jahaaa! Wat een geweldige pass, jongen!....... Met binnenkant voet, ja! Met de binnenkant! ....Jahaa! .... Wat een prachtgoal!!"
Robin van Persie geeft geen krimp. Sinds Brazilië is hij eraan gewend dat je door Van Gaal gezien wordt als een schichtig hertje dat voor het eerst in de wei komt. Maar Rio Ferdinand, Carrick en Evra; hoe gaan zij reageren op de nieuwe hopman? Wat te zeggen van Wayne Rooney?
"Mooie sprint, Roenie! ....Goed! .... En nu schieten! .... Goed gedaan! .... Kom maar hier voor een complimentje van de meester..... Hier! Een plaatje voor vlijt, Ween! Kijk aan!!"
Louis van Gaal als trainer van Manchester United. Ik geef het drie dagen, dan hoeken ze hem neer.

Scholfilet met dillesaus

Jongste rende juichend door de huiskamer. Er was gescoord. Na twee rondjes om de eettafel en een high five met zijn moeder keerde hij terug naar zijn Wii.
"Met wie speel je?" vroeg ik.
"Manchester United. Tegen Milan," antwoordde jongste. Op het scherm werd er weer afgetrapt.
"Wie scoorde er?" wilde ik nog weten.
"Ween Roenie," zei jongste, terwijl hij de bal van Vidic naar Carrick passte, "Roenie is echt wel de beste van Manchester."
Ik keek hem verbijsterd aan.
Waar had ik gefaald? Op welk moment in de opvoeding had ik ongemerkt een verkeerde afslag genomen? Twee maanden eerder had jongste een Oranje-shirt gekregen met Van Persie achterop. Een duidelijke knipoog toch? Hoeveel zetjes in de rug heb je nodig? En nu wist jongste zonder blikken of blozen te melden dat hij Rooney echt wel de beste van Manchester United vond.
Wayne Rooney verkiezen boven Robin van Persie. Dat is heftig. Dat is Picasso die met verf en kwasten bij je op de stoep staat afwijzen, omdat je liever op de winterschilder wacht. Dat is op een camping in Zoutelande gaan zitten, terwijl je ook mee kunt op een cruise door Carraibisch gebied. In hemelsnaam, dat is het aanzoek van Beyoncé  weigeren en trouwen met Sugar Lee Hooper.
Terwijl ik koortsachtig naar oplossingen zocht om deze dwaling te corrigeren, eindigde de wedstrijd tussen Manchester United en Milan. Jongste legde zijn afstandsbediening neer en zette de tv uit.
"Wat eten we vanavond?" vroeg ie aan zijn moeder.
"Gebakken aardappelen met scholfilet in dillesaus. En rucola," was het antwoord. "Maar we kunnen ook friet halen," voegde ze eraan toe.
Ik hield mijn adem in. Nu kwam het erop aan.
"Geen friet," antwoordde jongste. Hij trok een gezicht alsof hij konijnenkeutels op zijn boterham vond.
Gelukkig, er was nog hoop.