zaterdag 2 maart 2013

Debuut

Jongste was jarig. Verguld keek hij naar het verjaardagscadeau dat hij in zijn bed uitpakte: 4 voetbalkaartjes. Het resultaat van zijn vraag, een paar weken geleden aan tafel. Het kwam uit het niets.
"Papa, wanneer gaan we een keer naar het stadion?" 
"Waar zou je naar toe willen dan?" in mijn stem was de opwinding te horen.
Jongste begon het voetbal net te zien als een grote snoepwinkel en nu drukte hij zijn neus op de etalageruit. Ik hield mijn adem in. Wat ging hij kiezen? Een avondje NAC? Niet te versmaden. Naar de Arena? Een ongekend avontuur. Desnoods kwam hij uit bij PSV, godbetert. Met de vastberaden blik van een minister in crisistijd kwam het besluit.
"Naar Feyenoord."
Prachtig. Moulijn of een kromme bal van Van Hanegem, hij heeft nooit van de helden gehoord. De wuivende lok op het hoofd van Treijtel, de goals van Mike Obiku? Ver voor zijn tijd. Jongste heeft geen weet van het verleden in Rotterdam-Zuid, maar zijn besluit stond vast: hij wilde naar de Kuip.
Het gezin is inmiddels in rep en roer. Oudste vanwege de after party (happy meal), zijn moeder door de zwoele blik van Pellè (Graziano maakt meer onveilig dan alleen het strafschopgebied) en jongste voor de spanning van 'de eerste keer'. Hij kan niet wachten. Het zingen van de massa, het kolken op de rangen. Ik zal naast hem staan als het Legioen als een roofdier aan hem snuffelt. En ik zal zijn hand vasthouden als Pellè scoort. Meedogenloos zal hij worden verslonden. Een kantelmoment in zijn nog jonge leven; voor altijd zingt het hand in hand kameraden in zijn hoofd.
Gelukkig overziet hij de afgrond niet.
Je hart verliezen aan Feyenoord is een wreed lot: een enkele vreugdevolle dag als een Zweed scoort in San Siro of als alle vrije trappen van Van Hooydonk doel treffen. Voor de rest is het zwemmen tegen de stroom in, seizoenenlang worstelen, strompelen naar de streep, je wapenen tegen de hoon. Maar ik zal waken over zijn lijden.
Zes jaar en nu al verloren.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten