De Sixtijnse kapel. Daarmee laat het zich het best vergelijken. Geen plafond in dit geval, het huis is open. De lucht is betoverend, beschilderd door de allergrootsten. De grove grondverf kwam van Kubala, Cruijff zorgde voor fijnzinnige penseelstreken. Zijn schetsen werden later ingekleurd door Romario, speels geklieder van Ronaldinho, Figo ook. Zo'n plek is een museum, méér dan een kunstverzameling. Je nadert het met stilte.
Kevin Prince Boateng begreep er weinig van.
Hij wandelde naar binnen met een hand in de zak, nonchalant. Op zijn hoofd een rode koptelefoon. Alsof hij de buurtsuper binnenwandelde voor een chorizoworst en diepvriespizza. Naast hem zijn kompaan, El Shaarawy. Op zijn kruin zat een bijl, zorgvuldig geboetseerd door de 2-0 winst in San Siro. Hoogmoed komt vaker voor de val.
Eenmaal binnen verzopen ze in een blauwrode zee, liepen zich te pletter op een muur van 90.000 kelen. Boateng verschrompelde, Milan werd als een lichtmatroos ontwapend. En de socios, zij wisten het. Dit waren nieuwe, goddelijke schilderingen en zij waren erbij. Als uitverkorenen, als kardinalen in de Sixtijnse kapel. Veel tijd om te kiezen hadden ze niet nodig. Verhit schreeuwden ze zijn naam. Messi. De opwinding dampte van alle hoofden, het zocht een weg naar boven. Witte rook steeg op boven Camp Nou.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten