De voorstopper

Ooit, lang geleden, op een staantribune achter het doel. Corner voor de tegenpartij. Naast volwassen mannen met zwarte regenjassen en net groot genoeg om boven het reclamebord met 'Caraco ijs' uit te komen, keek je ademloos naar het tafereel dat zich voor je, in de doelmond afspeelde. De geluiden, de geuren, de beelden, niets ontging je. De back die zijn noppen schoon klopte tegen de vierkanten houten paal. De blik van de doelman met de angst voor een harde voorzet, het parelde op zijn voorhoofd. De harde kop van de voorstopper. Zij aan zij met de spits van de tegenpartij. Een duel van roofdieren. Loeren naar elkaar, azen op de prooi.
Dan de doffe trap. De bal die boven de deklat uitzeilde. Lichamen die zich als een kluwen in elkaar wrongen. Als een misthoorn op een oceaanstomer torende hij boven de voorstopper en de graaiende handen van de doelman uit, de spits van de tegenpartij. Met zijn voorkop sloeg ie de bal tegen de touwen. Een seconde van stilte, dan de storm van armen, paraplu's, bolhoeden die in het andere vak de lucht ingingen, nog voordat het leer het gras raakte.
Hoffelijk hielp de voorstopper de spits overeind, veegde het modder van zijn handen af aan zijn broekje en stelde zich op voor de aftrap. Zijn tijd kwam nog wel.
Later, veel later werd voetbal een ander spel. Spelers besluiten zich te laten vallen om een strafschop te krijgen, rollen gillend door na een duw en wachten elkaar na de wedstrijd op in een spelerstunnel. Het geluid van noppen op de houten vierkanten paal is niet meer te horen. Er gaat geen bolhoed meer de lucht in na een doelpunt en met het overlijden van Theo Bos, de stoere verdediger van Vitesse, is de tijd van de voorstopper voorbij die de spits na een tegengoal overeind hielp en zich opmaakte voor de tegenaanval.
Het is bitter, de tijd van Theo komt niet meer.