EK-poule

Samen met oudste aan de salontafel. Hij met zijn kleurdoos, ik met een leeg A4'tje, de EK-poule van het werk. Een tijdje terug gooide ik het formulier achteloos op de buffetkast, maar door alle Wuppies uit de supermarkt, de oranje reclamefolders en de buurman met de klomp op zijn hoofd, is er geen ontkomen aan: Oranje gaat weer naar een groot toernooi.
Eigenlijk kan ik er niets van, een voetbalwedstrijd voorspellen. Na elk WK of EK bungelt mijn naam ergens onderaan de eindrangschikking. Zit ik op het werk met een boterham in de mond krampachtig de hoon van collega's te ontwijken.
"Zo, een degradatieplek? Je had er weer kijk op!"
Waar moet je ook beginnen? Spanje maar weer? Gaat Oranje op Duitse wijze naar de titel? Swingt de Mannschaft met Hollandse bluf naar de finale? Het thuisvoordeel van Oekraïne of Polen?
Naast me werkt oudste onverstoorbaar aan zijn tekening, een mooi onderwaterlandschap. Ik por hem plagerig aan: "Wie gaat het EK winnen?"
"België," antwoordt hij zonder op te kijken. Dat schiet niet op, de Belgen hebben zich niet eens geplaatst. Hij is vast in de war met het EK van 2016, waar Lukaku, Kompany en Verthongen hoge ogen gaan gooien.
Zijn kleurplaat nadert de voltooiing. Met de tong uit de mond legt oudste de laatste hand aan een octopus. Octopus? Was er niet een inktvis die alle wedstrijden voorspelde tijdens het WK in Zuid-Afrika? De octopus van oudste houdt in één van zijn armen een vlag vast. Ik herken duidelijk de kleuren groen, wit en rood. Ineens begint het te dagen. Gretig vul ik de winnaar in op mijn EK-formulier: Italië.
Tevreden complimenteer ik oudste met zijn werkstuk. "Mooie tekening, jongen!" Voldaan hang ik achterover. Het Europees Kampioenschap kan beginnen.