Je hebt het keihard nodig, zo'n rustdag. Een EK volgen is topsport. Een bikkelhard ritme van voorbeschouwing, twee wedstrijden én nabeschouwing op één avond, het sloopt je. Twaalf dagen inmiddels. In die tijd trokken Pirlo's subtiele steekballen, de ijsmuts van Bilic, de kopgoal van Carroll en de grillen van Gijp alle energie uit mijn lijf. Mijn slaapachterstand is inmiddels onherstelbaar. Harmonie, ooit de kurk waarop ons gezin dreef, is ver te zoeken; als los zand vallen we uit elkaar.
"Heb jij de kinderen al opgehaald?"
"Nee, Kroatië-Italië is net begonnen."
"Staat het oud papier al buiten?"
"...eh, Rooney scoorde zojuist, vergeten."
"Ga je mee naar boven? Ik ben moe."
"Sorry, Jack zit net in een tactisch debat met Koblenko."
Nee, het Sheraton in Krakau voelde ineens erg dichtbij. De spanning in huis is te snijden. De jongens liggen de hele dag buiten op het gras samenzwerend te smoezen en de postbode met zijn vrolijke ochtendgroet werd genadeloos afgebekt.
"Och, hou toch je bek, man!"
Die ene rustdag bleek ook niet genoeg, dikke wallen droegen mijn ogen toen ik me vanmorgen op het werk meldde. Ze stonden me al op te wachten bij het koffiezetapparaat, mijn collega's. Met leedvermaak wezen ze me op de stand van de EK-poule. Mijn naam prijkte helemaal onderaan.
"Gaat het wel goed? Met je vriendin en de kinderen, bedoel ik?" vroeg iemand.
Er wordt thuis gelekt. Ook dat nog.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten