Ze zijn inmiddels allemaal prachtig in beeld gekomen, de spelershoofden. Tijdens de volksliederen zwenkt de camera prettig traag langs alle gezichten. Jong, oud, serieuze blik, verbeten, nerveus of ontspannen. Het hoofd van Andrea Pirlo is verreweg het mooist. Prachtig geboetseerde kop, diepe doorleefde groeven in een somber gezicht. Het ging bij Pirlo niet altijd van een leien dakje. Zijn hoofd zou prachtig staan op de buffetkast, tussen Mozart en Beethoven, andere componisten die mensen in vervoering brengen. De muziek van Pirlo komt echter niet uit een viool of cello, maar uit zijn rechterbeen. Met passjes, zacht als Chinees zijde, creëert hij zijn eigen symfonie op het Italiaanse middenveld.
Het vreemdste hoofd in de EK-gallerij is van Mesut Özil. De begaafde linkspoot met de rare ogen. Als de camera hem passeert lijk ik verdwaald in een film van Steven Spielberg: The return of E.T., het buitenaards wezentje. De wijze waarop Özil in het veld de linies samensmelt, is ook niet van deze wereld. Özil beheerst de ruimte alsof het zijn thuis is.
"Hij is een Duitser," vinden onze oosterburen.
"Nee, een Turk," zeggen ze in Istanbul.
In Madrid hebben ze het door: een Galactico.
In Gdansk, de kwartfinalestad die Oranje nooit bereikte doordat Sneijder over te veel molshopen struikelde, versperde Griekenland de Duitsers even de weg, maar het gat werd op tijd gevonden.
Duitsland fietst dóór in het toernooi. In het mandje voorop zit Özil, de voetballer from out of space.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten