Het vergeethoekje

Graag had ik het gezien. Ruud van Nistelrooy, ergens in de buurt van Geffen op een witleren bank, turend naar de voorbereiding van Oranje. Gestopt als actief voetballer, maar zijn honger naar goals is nog lang niet gestild. Na de flankbal van Jetro Willems schiet zijn rechterbeen in een reflex naar voren. Nog steeds maakt Van Nistelrooy ze het liefst zelf. Voorlopig bevindt hij zich in ongewis gebied; hoe vervang je het geluk van een gemaakt doelpunt in een vol stadion?
Hoe onzeker de toekomst ook, Van Nistelrooy zal niet vergeten worden. Daarvoor is zijn staat van dienst te groot. Als de nood aan 'Van the Man' komt, zijn de toevluchtsoorden ruim voorhanden. Eén telefoontje naar Manchester United en de kaartjes liggen klaar. Op het moment dat Ruud verschijnt in Old Trafford, zullen tribunevakken opstaan en wordt zijn naam hartstochtelijk gescandeerd. Tot in de dood in de harten van de fans. In Madrid hetzelfde verhaal. Te vaak liet hij Bernabeu brullen in een broeierige avond, ook daar wacht hem een staande ovatie.
Hoe anders zal het Jan Vennegoor of Hesselink vergaan, hij vergaarde minder status en zijn carrière ging als een nachtkaars uit. Voegt hij zich in het rijtje Jeffrey Talan, Johan de Kock, Bart Latuheru; het laatje van vergeten voetballers? Hoe zal hij zich voelen als hij in de supermarkt de sperziebonen staat te wegen en in zijn rug iets te hard naar zijn naam wordt gegist?
"Volgens mij is het Eijkelkamp."
"Nee, die heeft een haakneus. Het is Bruggink, zeker weten."
Maar het kan altijd nog erger.
Op mijn werk werd aan de lunchtafel de EK-poule ingevuld. Een vrouwelijke collega strooide kwistig met feitjes over gevaarlijke Hollandse aanvallers en geniaal Spaans positiespel. Ze was op de hoogte.
"Vergeet ook die dekselse Duitsers niet," zei ik goedbedoeld. Twee seconden keek ze me koeltjes aan, mijn advies moest even bezinken. Toen sneerde ze me naar de hoek der beginnelingen:
"Heb jij ooit gevoetbald dan?"