Nederland likt de wonden. De straten zijn stil, de ochtend na de EK-ouverture van het Nederlands elftal. Barbecues staan zinloos na te smeulen onder verlaten partytenten met oranje vlaggetjes.
6,8 miljoen landgenoten zaten gisteren aan de buis en aanschouwden Het Verloren Landsbelang. Dat betekent dat de andere helft van het volk 'de goal die niet wou vallen' links liet liggen en zich bezig hield met andere zaken. Het punniken van een sprei? Een spannend boek of een potje Yatzee? Een dampend uurtje tussen de lakens?
Ongeveer 30.000 Nederlanders bundelden de prioriteiten en gingen naar Guus in het PSV-stadion. Op grote schermen keken ze naar het kedeng-kedeng tegen de Denen, daarna begon het concert van Meeuwis. Tja, zo'n planning kan ook tegen je werken. Het werd daar in Eindhoven een nacht die je normaal alleen in slechte B-films ziet.
Onze oosterburen beleefden de zaterdagavond geheel anders. Op ingetogen wijze vierden ze hun winstpartij. Vanochtend, in de kampeerwinkel, sorteerde ik mijn croissantjes naast een Duitser. Hij droeg zijn Schweinsteiger-shirt, dat rook naar de inspanningen van de wedstrijd tegen Portugal, met trots.
"Gratuliere," sprak ik genereus namens de natie.
Hij keek vragend naar me op. "Wie bitte?"
Tandenknarsend herhaalde ik mijn felicitaties, maar ik vrees dat het een beetje klonk als 'Wer zu letzt lacht, lacht am besten'.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten