Als een generaal schuift Dick Advocaat met zijn Russische leger op aan de oostkant van de Wolga. Nog één overwinning op de Grieken en de kwartfinale is een feit. Advocaat hoopt daarin op Oranje als tegenstander, kan hij voorgoed afrekenen met het land dat hem stenigde als bondscoach. Sinds die schaamteloze tuchtiging in 2004 is Dickie langzaam Dimitri geworden. Een Hagenees met een bontmuts. Hij eet kaviaar bij de lunch en wodka verwarmt zijn aderen. Tijdens het spelen van het Russiche volkslied verdringt de gedachte aan zijn nieuwe landgenoten met hun roebels de herinnering aan zijn jeugd in Den Haag op een flatje drie hoog.
Van Marwijk kent de route van Advocaat inmiddels. Twee vlekkeloze plaatsingen voor een eindtoernooi en een WK-finale schenken weinig krediet. Bert heeft geleerd dat een pasgeboren hertje steviger op zijn benen staat dan een bondscoach in Nederland na twee nederlagen.
Het legioen van Oranje is groot en machtig. Met het lijf gestoken in leeuwenpakken en met het hoofd onder reusachtige Milner-kazen reizen we massaal het Nederlands elftal achterna. De Ierse manier van ondersteunen, onvoorwaardelijk zingen voor jouw helden, for better and for worse, is echter aan ons niet besteed. We maken graag nieuwe sterren, maar we schieten ze net zo graag ook weer af en als beloning voor onze instant-trouw vinden we alleen het beste goed genoeg. Een WK-finale bereikt? Dan willen we nu het kampioenschap, want feesten zullen we. De huldiging in de Amsterdamse grachten als een verworven recht.
Wesley Sneijder maakte in een tv-studio na het verlies tegen Duitsland een excuus aan het Nederlandse volk. In de zaterdagkrant vergrootte hij zijn charme-offensief: "Ons volk verdient een veel beter Oranje". Onze beste middenvelder maakt een knieval naar zijn landgenoten die zijn vrouw in Nederlandse stadions uitmaken voor 'hoer' en hem op Schiphol met verwijten zullen ontvangen als hij de Europese titel niet bij zich heeft.
De werkelijkheid is veel genuanceerder. Sneijder zet morgen met geniale passjes Huntelaar en Van Persie voor de Portugese keeper. Dat doet hij voor het elftal, zijn ouders, Yolanthe en Van Marwijk. Als Nederland scoort, gaat zijn vuist in de lucht voor de mensen in zijn directe omgeving en voor hemzelf.
Maar niet voor volk en vaderland.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten