zaterdag 28 augustus 2010

Given to fly

Als bijen op zoek naar honing verdrongen persfotografen zich voor de reservebank van Manchester City. Een wilde dans om de beste foto te schieten van de beroemde doelman die daar, als tweede keus, in de dug-out zat. Shay Given, de keeper die een leven lang het doel verdedigde van het Ierse elftal. Na twaalf seizoenen bij Newcastle United wist de nieuwe clubleiding hem naar City te lokken. Given had zijn werk vorig seizoen naar behoren gedaan, maar nu, op het moment dat het nieuwe seizoen van start ging, had coach Roberto Mancini gekozen voor Joe Hart, een jong aanstormend talent. Alle fotografen aasden op een plaatje met woede, verdriet, teleurstelling. Emoties die de lezers willen zien, het verkoopt meer kranten.
Shay Given zat met zijn gedachten meer bij zijn vader. Given wist zeker dat hij thuis voor de televisie zat, in Lifford. Sean ‘Gopher’ Given sloeg geen wedstrijd over. In de tijd dat Shay bij Newcastle speelde, was hij vaak in het stadion te vinden geweest, maar na de zware darmoperatie, twee jaar geleden, waren die reisjes te zwaar geworden en koos hij ervoor om zijn zoon thuis vanaf de bank te volgen. Hij was er altijd geweest voor zijn zoon. Shay had talent, dat wist hij. Maar in de beginjaren, als jeugdspeler bij Celtic en Swindon Town moest de mentaliteit van Shay nog gekneed worden. Dan gaf Sean hem op zijn donder. “Gooi je talent niet weg, jongen, nu moet je juist doorzetten, altijd volhouden!”, riep hij dan. Sean was enorm trots toen zijn zoon Shay uiteindelijk bij de Magpies doorbrak. Er was veel doorzettingsvermogen voor nodig, maar toch wist hij zijn concurrenten, Pavel Srnicek en Shaka Hislop, van zich af te schudden.
“Mijn zoon vloog vandaag voor Ierland!”, vertelde Sean altijd als Shay voor de nationale ploeg had gespeeld en met mooie saves de zege van Ierland veilig had gesteld. Apetrots was ie, op de prachtige carrière van zijn zoon. Wat had hij Ierland graag zien spelen op het WK in Zuid-Afrika, maar de handsbal van Thierry Henry voorkwam dat. Sean was er niet zeker van dat Shay nog een nieuwe kans zou krijgen. Keepers kunnen lang mee, maar iedereen heeft een houdbaarheidsdatum.
Over de muur van klikkende camera’s zag Shay Given dat City het moeilijk had tegen de Spurs. Enkele keren sneden ze door de verdediging, maar Hart wist met een paar puike reflexen zijn ploeg in de wedstrijd te houden.
Joe Hart was deze zomer met het Engelse nationale team wel naar Zuid-Afrika geweest. Hij vertelde Given dat het een erg leerzame tijd was geweest, maar het zat hem erg dwars dat bondscoach Capello voor David James koos, na de fout van Robert Green tegen de Verenigde Staten. Het opbrengen van geduld begon Joe Hart zwaar te vallen. Vorig seizoen was Hart uitgeleend aan Birmingham City, hij had het daar goed gedaan en er zelfs zijn uitverkiezing voor de Engelse selectie aan te danken.
“Wat moet ik nu nog meer doen om eindelijk nummer één te worden?”, had hij enkele weken geleden aan Shay gevraagd. Given, die zichzelf wel herkende in die jeugdige ongedurigheid, had hem de wijze woorden van zijn vader doorgegeven: “Altijd volhouden, jongen. Zolang je nog kunt ademen, moet je vechten!”
Met genoegen had Given gezien dat zijn jonge collega met nog meer arbeid de trainingen tot ware veldslagen maakte. De keeperstrainingen leken wel een wedstrijd tussen de oude wijze nestor en de jonge, druistige leerling. Given had er zijn handen vol aan, maar hij had niet gedacht dat coach Mancini nu al voor Hart zou kiezen.
De laatste minuten tegen Tottenham waren zwaar voor Given. Op het bord stond nog steeds 0-0 en dat kwam vooral door Joe Hart. De meegereisde fans waardeerden de prestatie van hun jonge doelman en scandeerden zijn naam. Na het laatste fluitsignaal, net voordat de reserves opstonden, gaf Bellamy Given een bemoedigende klop op de knie. Het was goed bedoeld, maar het gebaar vertelde precies in welke fase de loopbaan van Given gekomen was.
“Een zoogdier, zeven letters, met achteraan een n”, de vrouw van Given doorbrak de stilte die avond in de huiskamer. Ze zat aan de eettafel, gebogen over een kruiswoordraadsel, terwijl haar man in de kussens van de driezitsbank leunde, de handen achter het hoofd gevouwen. Ze voelde de twijfels die nu door het hoofd van haar man spookten, maar ze wist ook dat ze hem nu met rust moest laten. Hij begon er zelf wel een keer over. Ze keek op van haar puzzel toen ze de tune van het voetbalprogramma hoorde. Ze wist dat dit hem pijn ging doen, de beelden van de grote Given op de reservebank en de reddingen van de jonge vervanger. Ze besefte ook dat het geen zin had om Shay te overtuigen om de televisie uit te zetten. Nooit weglopen voor de feiten, zou hij dan zeggen.
“Excellent goalkeeping”, ”Great save!” Given hoorde de superlatieven gelaten aan. Hij had het enthousiasme voor de reflexen van Hart verwacht. Hij schoof pas naar het puntje van de bank, toen Joe Hart na de wedstrijd voor het interviewbord stond. Het begon als een nietszeggend dialoogje met de verslaggever, maar de ademhaling van Shay Given stokte toen zijn jonge collega de vraag kreeg hoe hij de wisseling van de wacht in het doel van Manchester City voor elkaar had gekregen. Joe Hart zat nog midden in de roes van een goede wedstrijd en was veel te jong om te kunnen overzien wat zijn woorden, trots en vastberaden uitgesproken, zouden teweegbrengen bij de man die hij vandaag passeerde.
“Gewoon altijd blijven volhouden. Zolang ik nog kan ademen, moet ik blijven vechten!”
Shay Given schoof terug naar de kussens van de rugleuning. Hij pikt mijn woorden, dacht hij, hij neemt mijn plaats in en hij pikt mijn woorden.
“Een ander woord voor bravoure, zes letters”, vroeg zijn vrouw aan de eettafel.
Given hoorde de verslaggever lachen om het antwoord van Hart. De nieuwe doelman van Engeland werd in het hart gesloten. De woordspeling was pijnlijk.
“Branie”, zei Given, zonder zijn blik van het beeldscherm te halen. Terwijl het programma doorschakelde naar de volgende wedstrijd, vouwde hij de armen weer achter het hoofd. Mompelend, nauwelijks verstaanbaar, ontsnapte er een vloek uit zijn mond. Een Ierse krachtterm, waar hij vroeger, in Lifford een draai om zijn oren voor had gekregen.
Het einde was gekomen en hij wist het.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten