De waterval van Herisson

Op excursie. Met gevulde rugzakken staan we voor het informatiebord van ‘Les Cascades du Hérisson’, een woest natuurgebied met bossen, rotsen en watervallen. Het bord geeft mooie wandelingen aan over ruig gebied voor de geoefende voetganger. De zwaarste route gaat zelfs onder een waterval door. De informatie op het bord eindigt frivool met een wijze spreuk van een Griekse wijsgeer. Licht ontmoedigde wandelaars probeert hij het laatste zetje te geven om toch erop uit te trekken. ‘Met geduld en volharding slaagt eenieder op zijn levenspad’, aldus Socrates.
De naam is gevallen. Socrates. Mooiste voetbalnaam ooit. Beelden doemen op van de geweldige strateeg op het Braziliaanse middenveld. Het wereldkampioenschap van 1982. Die trotse kop met donkere krulletjes, het aristocratische baardje, het lange bovenlijf in een strak kanariegeel shirt en het korte blauwe broekje. Met zevenmijlspassen stak hij met de bal aan de voet het middenveld over. Naast hem speelden Toninho Cerezo, de donkere sliert die later opdook bij Sampdoria en de blonde Braziliaan, Falcao. Brazilië wervelde werkelijk door het toernooi. Junior, de back die elke keer opkwam en dan de spitsen bediende. Vrolijk dansje aan de achterlijn na weer een beslissende voorzet. Eder, kunstzinnige stift over de graaiende handen van de Schotse doelman. De vrije trappen van Zico. Het elftal van Socrates rook naar een groep jongens op het plein. Tot na zonsondergang partijtjes spelen tegen een andere straat. Twee jassen als doelpalen. Het T-shirt nat van het zweet.
Het werd een mooie zomer. Niet alleen de dartel aanvallende Brazilianen maakten me licht in het hoofd. Voor het eerst in mijn leven viel ik als een blok voor een meisje. Een jonge deerne van 15 lentes. Blonde haren, prachtige lichtblauwe ogen. Terwijl Socrates en zijn vrienden me op het WK betoverden, droomde ik weemoedig vooruit. Ik zag ons al zitten, als twee oudjes hand in hand op een bankje onder een oude eik. Samen dankbaar terugkijken op een bewogen leven vol overwonnen hobbels.
Die zomer leerde ik ook harde lessen. Het werd niet het WK van Socrates. Alleen schoonheid volstaat niet. Als een koele scherpschutter schoot Paolo Rossi de spelende jongens van het plein. Niet Brazilië, maar Italië werd wereldkampioen. Alsof dat niet genoeg was; ook op het pad van de liefde bleek dat geluk zich niet als een appel van de boom liet plukken. Het duurde nog twee jaar voordat ik het meisje van mijn dromen aan durfde te spreken.

Met groot geweld stort het water voor ons naar beneden. Het donderend geraas maakt praten onmogelijk. We zijn kletsnat van de vochtige mist die de waterval veroorzaakt. Mijn oudste zoon knijpt angstig in mijn hand. We lopen in een lang lint over de glibberige richel achter het vochtige gordijn. Eerst ik, dan onze twee jongens en hun moeder sluit de rij. Met de spelvreugde van het Braziliaanse elftal in ’82 begonnen we een uur geleden aan de wandeling door het ruige landschap. Als we uiteindelijk ook het oneffen pad achter de waterval bedwingen, vallen we elkaar juichend in de armen. Een dansje aan de achterlijn. Alsof we staan te heupwiegen met Junior. Hossend kijk ik in een paar prachtige lichtblauwe ogen. Het duurde even, maar ze werd de moeder van mijn kinderen, die blonde deerne van 15.
De woorden van de Griekse filosoof schieten nog eens door me heen. ‘Met geduld en volharding slaagt eenieder op zijn levenspad’.
Het was een wijs man, die oude Socrates.