De jongens bedachten een nieuw spel. Op de inrit zetten ze een mini-goal neer en de trampoline werd een eindje opgeschoven. Het was de bedoeling om vanaf de trampoline met een omhaal, over de tuinmuur, op de inrit doel te treffen. Ze tuimelden dat het een lieve lust was, oudste en jongste.
"Pap, wil jij het ook eens proberen," vroeg oudste uitdagend.
Hoe moeilijk kon het zijn?
In mijn hoofd gingen luikjes open met beelden van Klaus Fischer die in de Sportschau achterovervallend voor Schalke scoorde, de bicycle kick van Alexi Lalas, Van Basten tegen FC Den Bosch. Met een kwiek sprongetje stond ik op de trampoline, veerde een paar keer en begon aan mijn ruimtereis. Op het hoogste punt, perfect in vleermuispositie, trof ik vól de opgeworpen bal. Twee paar kinderogen volgden geconcentreerd de baan van mijn schot, dat niet in het goaltje, maar op het platte dak van de buren twee huizen verderop eindigde.
Dat was niet helemaal de bedoeling.
"Eh, ja,... de jongens hebben de bal op je dak geschoten," zei ik laf toen ik er een minuutje later aanbeldde. Een ladder uit de schuurtje bracht uitkomst.
Met de bal weer in mijn handen excuseerde ik me nogmaals, maar de buurman maakte er niet zo'n punt van.
"Ach, zo zijn ze, hè, ... die kleine jongens..." De ironie in zijn stem liet aan duidelijkheid niets te wensen over. Hij had me door.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten