Het F-team van jongste maakt niet veel indruk in de competitie. Twee gelijke spelen, de rest verloren. Zaterdagmiddag, na weer een verliespartij, zat jongste langdurig op de schoot van mijn vriendin. Als een hangbuikzwijntje dat tegen de moederspenen schurkt, liet hij zich door de haren kroelen. Even dacht ik dat jongste troost zocht voor de nederlaag, maar dat wuifde hij snel weg.
"Nee, hoor. Gewoon even knuffelen."
Vanmorgen sprintte jongste, nauwelijks aangekleed en tanden gepoetst, weer fris en fruitig naar de grasmat in de buurt. Het veldje lag er, met het ochtendvocht, de vele herfstbladeren en de grauwe lucht, winterklaar bij, maar het weerhield jongste en zijn buurtvrienden er niet van om een ouderwetse partij drie-tegen-drie te starten.
Ik ging even kijken, hangend over het hek.
Het werd al snel een pandemonium van vrolijke slidings, schoten op de lat en saves met keepershandschoenen in felle kleuren. Tikkie-takkie-voetbal van het zuiverste soort. De bal ging rond als glühwein op een winterfeest. Doelpunten werden gevierd als vliegtuig of met de klassieke vuist in de lucht, aangevers werden met een priemende wijsvinger netjes bedankt.
"Hoeveel staat het eigenlijk?" riep ik van een afstandje.
Iemand mompelde "Eh..., 19-17 of zo," maar niemand wist het precies. De gedachte dat een wedstrijd per se gewonnen moet worden is waarschijnlijk een volwassen idee. Na ruim anderhalf uur sjokten de jongens huiswaarts, op weg naar een boterham. Hun trainingspakken waren besmeurd met modder en een voldaan gevoel. Tussen de zandvegen op het gezicht van jongste was een gulle glimlach zichtbaar.
"Ik heb gescoord met links," zei ie.
Meer winst kon een koude zondagmorgen in zijn ogen niet opleveren.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten