Pensioen

"Mijn rechter is dodelijk." 
Jongste bracht dit nieuws terloops, als een collega die na de vakantie bij het koffieapparaat zonder met de ogen te knipperen over haar borstvergroting begint. Ik keek verbaasd over de rand van mijn krant. 
"Hoe bedoel je, dodelijk?"
"Ik schiet ze allemaal binnen."
Hij had net buiten aan zijn zelfvertrouwen geschaafd met het welkomstgeschenk van 'Goal', een groenwitte bal. Jongste was lid geworden van het voetbalblad voor kinderen, omdat hij er foto's in hoopt te vinden hoe hij de passeerbeweging van Zidane (de tiptop) kan oefenen en in het interview met Adam Maher wil lezen hoe je op het middenveld van PSV terecht komt. 
"Ga je mee naar het sportpark?" vroeg jongste, toen ik de krant dichtvouwde. Zijn wereld wordt groter. De inrit en het veldje in de buurt zijn niet meer goed genoeg. Het gemeentelijk sportpark lonkt, waar kunstgras ligt en hoge netten zijn gespannen, zodat je schramvrij kunt vallen en niet steeds de bal moet halen na een mislukt schot. 
Omdat ik het missen van het middenveld van PSV niet op mijn geweten wil hebben, sta ik een kwartier later als doelman op het kunstgrasveld van de voetbalclub. Op de zestien is jongste druk met zijn nieuwe bal. Hij passeert een denkbeeldige verdediger met de Zidane en haalt uit. Het schot suist snoeihard in de bovenhoek. Inderdaad, een dodelijk rechterbeen.
Niet zonder bewondering haal ik de bal uit het net en rol hem terug. Het Zwitserlevengevoel schiet meteen door mijn hoofd: nu nog zijn linker.