Enkele weken geleden keek ik naar een wedstrijd op het veldje. Er werd ferm gestreden, gedold, met het shirt over het hoofd gejuicht en geruzied wie de bal moest gaan halen na een schot ver naast het doel: dagelijkse kost.
Het partijtje veranderde toen op een hoek van het speelveld Roy Beerens verscheen. Roy Beerens, de koning van de buurt. Voor onze jongens (en alle buurtvriendjes) het levende bewijs dat je via het speelveldje in beeld kunt komen bij Studio Sport, dat je het Nederlands elftal kunt bereiken en het hoogst bereikbare: dat je na de aankoop van een pak Dreft en twee potten pindakaas bij de kassa van de Albert Heijn uit een zakje met voetbalplaatjes kunt rollen.
Beerens, net getransfereerd naar Hertha BSC, genoot nog van zijn vakantie. Naast het klimrek tikte hij een plastic bal rond met zijn zoontje en zijn vader, die een straat verderop woont. Het werkte vernietigend op het partijtje van de jongens. De aandacht lag niet langer op het veroveren van de bal, maar werd verlegd naar het tafereel naast de speeltuin. Opnieuw werd er nu naast het doel geschoten, afzwaaiers die opvallend vaak in de buurt van de familie Beerens rolden. Maar nu werd er voluit gesprint om de bal te mogen ophalen. Alles om maar in de buurt te komen. Dáár, op enkele meters van hun voetbalheld werd de blik verlegen afgewend en bleef het stil. Gelukkig hebben ze het vroeg door: met idolen praat je niet.
Vanmorgen keken de jongens op Fox naar de herhaling van AZ tegen Heracles. De Alkmaarders wonnen glorieus. Guus Hupperts stond op de plek van Beerens. Met een prachtige boog joeg Hupperts de bal in de bovenhoek, waarna hij werd bedolven onder medespelers en complimenten van de commentator.
Jongste was minder onder de indruk: "Die had Roy Beerens ook wel gemaakt."
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten