Van de week ontving ik van een kennis een sms met een opmerkelijk aanbod. Sharon Stone, de bevallige filmdiva uit vervlogen tijden, had na een carrière vol Hollywood-hectiek genoeg van het leven in de schijnwerpers en verlangde naar een periode van rust op het platteland. Of ze een tijdje in mijn woning mocht vertoeven.
Dat moest ik even laten bezinken.
Mijn eerste gedachte was dat het de zorgvuldig opgebouwde verhoudingen in huis danig zou verstoren. Zouden de jongens het accepteren, zo'n wulpse blonde vrouw aan de keukentafel die net iets te hard lacht om de dagelijkse mopjes van hun vader? Om van de balans in de buurt nog maar te zwijgen.
Toch vond ik mezelf spoedig terug in een prettige dagdroom. Ik zag haar zitten, Sharon Stone, met gekruiste benen in een Hartman-stoel in mijn achtertuin onder de luifel. Vanaf een klapstoeltje zou ik toekijken hoe de ondergaande zon haar in een adembenemend licht zette. Hoe onnavolgbaar ze aan een filtersigaret zoog, precies zoals in Basic instinct. Hoe ze ging verzitten en speels haar ene been over de andere gooide. Ik rilde bij het idee.
Gelukkig drong het tijdig tot me door: zo'n avontuur met een spannend lichaam kan verleidelijk ogen, maar eindigt vaak bloederig (met een icepick of zo). Ik besloot de wensballon door te prikken en mijn kennis een antwoord-sms te sturen:
"Thanks, but no thanks."
Ook mijn vriendin vond het een wijs besluit.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten