Het was zondagavond, tegen zeven uur. Nadat ik op Fox Sports de wedstrijd van Feyenoord tegen ADO had bekeken en daarna ook de complete potjes van Ajax (tegen Vitesse) en PSV (tegen Willem II) op mijn gemak had uitgezeten, kwam mijn vriendin demonstratief tegenover me zitten. Streng staarde ze me aan.
"Wat?" vroeg ik.
"Wat denk je zélf?!" Ze keek me aan met die typische blik. Niets zeggen, maar een oogopslag vol venijn. De blik die je krijgt als je de aardappelen te lang hebt laten koken, je een verjaardag bent vergeten of als ze te weinig aandacht krijgen.
"Bedoel je etenstijd? We kunnen toch pizza's bestellen?"
Mijn vriendin schakelde door naar fase 3. Haar ogen vernauwden zich tot spleetjes, smaller dan het gangpad op een lijnvlucht van Ryanair.
"Pizza?!" zei ze met stemverheffing, "Kom uit die stoel! Nu!"
"Maar zo meteen begint Studio Sport!" probeerde ik.
Dat viel niet goed. Op hoge poten, als een reiger die net heeft ontdekt dat de kikkers zijn verhuisd, verdween ze naar boven. Pas veel later vond ik haar terug in de slaapkamer. Ze lag op bed, maar sliep niet. De kou zat er nog. Om het ijs te breken startte ik een rugmassage. Eerst met vingertoppen, het subtiele werk. Toen ze niet tegenstribbelde, ging ik over naar zwaardere technieken: met beide handen bewerkte ik ritmisch haar schouderbladen en onderrug. Iets na tienen viel ze tevreden spinnend in een diepe slaap.
Mooi. Jack van Gelder begon net op Nederland 1.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten