Zomerstop

Nadat we terug waren gekeerd van een verre reis, pakten onze jongens de draad weer op waar ze hem twee weken geleden hadden laten liggen: op het veldje met een bal. Het WK voetbal in Brazilië echode daar prettig na. De teams die ze met buurtvriendjes vormden werden Colombia ("Ik ben Gammes!") en Duitsland genoemd en oudste kwam binnen om de slagroombus uit de koelkast te halen. "Om de muur op afstand te houden," was zijn antwoord op de vragende blik van zijn moeder. 
Vanuit het keukenraam zag ik dat de wedstrijd tussen de Colombianen en de Duitsers onbeslist eindigde, het kwam aan op penalty's. Dat had nog veel voeten in de aarde. Terwijl de ploegmaatjes geknield en schouder aan schouder in de middencirkel wachtten, begon een spelertje aan de lange wandeling naar de penaltystip. Onderweg werden kruisjes geslagen en omhoog gekeken, precies zoals Di Maria, Neymar jr. en Dirk Kuijt het een maand geleden hadden laten zien. Toen de laatste penalty werd gemist, stortten de verliezers ter aarde met de handen voor het gezicht en stoven de winnaars (de Duitsers, altijd weer de Duitsers) uitzinnig uiteen. Eén landde op zijn knieën in de zandbak, een ander deed bovenaan de glijbaan 'de boogschutter'.
Een kwartiertje later, nadat alle papiersnippers waren opgeruimd, hing jongste verveeld in een luie stoel.
"Pap, wanneer begint de Eredivisie weer?" 
"Dit weekend, jongen."
"Mooi."
Het had hem lang genoeg geduurd.