Voetbalfeest

Ik keek de bekerfinale met jongste. Hij had veel vragen.
"Waarom zit de trainer van Ajax in de studio, pap?"
"Dat is zijn tweelingbroer, jongen. Hij heet Ronald."
"Waarom speelt Vermeer, papa? Is Cillissen geblesseerd?"
"Nee, jongen, Vermeer mag de bekerwedstrijden keepen."
Jongste viel even stil toen de wedstrijd tot twee keer toe stilgelegd werd, maar hij had wel nog een vraag:
"Waarom gooien ze vuurpijlen op het veld, pap? Het zijn toch Ajax-supporters?"
Het was een goede vraag. Het was de beste vraag van allemaal. Ik moest er even goed over nadenken.
"Ja jongen," zei ik met het oog op een leeg veld, "ik denk dat ze dat heel leuk vinden. Daar genieten sommige mensen van, maar ze bederven het voor Ajax. Eigenlijk bederven ze zo een heel voetbalfeest voor iedereen die kijkt."
Jongste zweeg.
Hij keek hoe Hans Kraay jr. ons op de hoogte bracht van de ontwikkelingen, hij zag hoe Van der Sar als een kruidvat vol emotie het veld opstapte en een microfoon greep en hij hield zijn ogen op het beeldscherm gericht toen de beide ploegen de bekerfinale hervatten.
Jongste bleef ook gewoon zitten toen PEC Zwolle opeens als een gek ging scoren. De Kuip verkleurde van rood naar blauw, de wangen van Ron Jans werden steeds roder, PEC-fans huilden. Een voetbalfeest leek hersteld.
"Nú hadden ze die vuurpijlen toch af moeten steken?" zei jongste toen de prijs werd uitgereikt.
Zelfs een kind van 7 begrijpt hoe je een beker binnenhaalt.