Thuiskomen is het lekkerst op woensdag. Je jas ophangen, in een rechte lijn naar de koelkast lopen voor een vers stuk jonge kaas en dan met een nieuwe Voetbal International op schoot in de bank neerploffen. Geen groter genot dan een half uurtje wegzakken in zinloos voetbalgeleuter. Eerst de rapportcijfers voor de spelers van RKC, Go Ahead, Ajax, de column van Dijkshoorn, de uitsmijter van Gijp en daarna pas het schillen van de aardappels voor het avondeten.
Deze woensdag verliep anders.
Op het stapeltje post vond ik alleen rekeningen en een leeg cellofaantje. Geen VI te bekennen. Vanuit de huiskamer kwam zacht gemompel. Op mijn tenen sloop ik ernaartoe. Daar zaten ze, de jongens in mijn bank met mijn tijdschrift op schoot. Ze hadden niets in de gaten.
"Kijk hier, Martins Indi."
"Hij heeft druppels op zijn gezicht."
"Dat is zweet."
"Oh."
"Wie staat er op de poster?"
"PEC Zwolle."
"Ze kijken allemaal boos, die spelers van PEC."
"Ja, en Diederik Boer heeft gekke benen."
Met kromgetrokken ruggen hingen ze boven de benen van de keeper van Zwolle. Als muisjes die een blokje kaas naar hun holletje hadden versleept. Er was iets voorgoed veranderd in huis. Ik voelde aan mijn portemonnee en keek door het raam naar de auto. Het moment dat ik die, net als de Voetbal International, zou moeten inleveren, voelde ineens erg dichtbij. Verslagen zette ik me aan het aanrecht.
"Die keeper is ook te dik," hoorde ik oudste nog zeggen, terwijl ik zuchtend de aardappelen schilde.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten