In tranen

Door de camera in de kleedkamer van Ajax kon iedereen meekijken: in Nederland vier je de titel met pizza's en een fles cola. Een paar minuten voor het laatste fluitsignaal glipte Frank de Boer de spelerstunnel binnen. Daar stond ie, de Ajax-coach. Boven een urinoir met in de ene hand een folder van de plaatselijke Pizzahut, in de andere zijn mobieltje. 
"De Boer. Ik wil graag pizza's bestellen. Acht Quattro Stagioni, en tien Vegitariana. Met extra ui. Over twinitig minuten graag. Het Polman Stadion. De uit-kleedkamer."
Toch wilde het kampioensfeest van Ajax niet echt van de grond komen. Misschien kwam het wel door Ricardo van Rhijn, die voor de muziek moest zorgen. Het hele seizoen zoekt ie aan de rechterkant al vergeefs naar het juiste ritme.
Ook op het plein naast de Arena wilde het niet vlotten. De Ajacieden zwaaiden naar de fans als een gezin met een abonnement voor de Efteling. Voor de vierde keer in de rij voor de Fata Morgana. Dan weet je het wel. 
Ik had met ze te doen, de Ajax-supporters. Op het eind van een slopend seizoen wil je euforie. Kippenvel. Ontroering doordat het laatste punt voor de poorten van de hel is weggesleept. Maar ondanks de extra ui kwamen er geen tranen. Frank de Boer stapte na het laatste hosnummer van het podium alsof hij in Purmerend nog een buffetmeubel van zijn vrouw ging bezorgen.
De warme emoties kwamen vandaag niet vanuit Amsterdam, maar vanuit de Kuip, waar Jordy Clasie besefte dat ie zonder zijn mentor verder moet. Ronald Koeman zélf, die zijn vader er graag bij had gehad en vanuit de Gelredome waar Theo Janssen zijn vrouw de liefde verklaarde.
Dat is de oogst van het seizoen '13-'14. Natte pizzadozen en een Arnhems straatschoffie verdwaald in een vreemde versie van de Honeymoonquiz. 
En dan moeten we nog een speelronde.